تحليل و بررسي تكرار، تأكيد و ايغال در مثنوي معنوي

تكرار، تأكيد و ايغال از فروع اطناب و يكي از زيرمجموعه هاي علم معاني است كه در جمله و شبه جمله كاربرد دارد. همچنين از ابزارها و شگردهاي ادبي است كه با ايجاد عاطفه و اثرگذاري بر مخاطب همراه است. مولوي نيز اين اصل بلاغي و ظرافت داستاني را عميقا دريافته و آن را در اثر خويش و با اقتباس از كلام الهي بكار برده است. توصيف احوال دروني شخصيت ها، تجسم صحنه و تصويرپردازي ها كه عمدتا با انواع اطناب همراه است؛ مي تواند ضمن تحليل انديشه ها به جنبة هنرآفريني اثر نيز بيفزايد. بنابراين نخستين هدف اين پژوهش آن است كه با جستجوي دقيق به بررسي موضوع تكرار و ايغال در مثنوي بر مبناي علم معاني بپردازد. سپس مقاصد و معاني ثانويه مورد نظر وي وعلت كابرد آن در مثنوي را بررسي نمايد. از آنجا كه سخن به اقتضاي حال مخاطب موضوع اصلي علم معاني است و مولوي نيز در شگردهاي داستان پردازي خويش به اين موضوع توجه دارد؛ بنابراين تحليل اطناب و دلايل استفاده اين ركن بلاغي براي تأثير كلام و نيز يافتن علت بسامد بالاي تأكيد و ايغال از ميان انواع آن امري ضروري است كه به نتيجه و دستاورد پژوهش كمك مي كند. توجه ويژه ي شاعر به اين اسلوب و نقشي كه اين شگرد ادبي در ساختار شعر وي دارد، سبب شده تا نگارندگان به بررسي بسامد و دلايل افزوني آن در مثنوي بپردازند.