انعطاف پذيري محيط و تاثيرآن بر رفتار كودكان بي سرپرست

رشد كودك تحت تأثير عوامل مهمي نظير عوامل جسماني و اجتماعي است. عدم توجه به هر يك از اين عوامل تاثير گذار در تغيير و تبديل عوامل جسماني و مهمتر از همه روحي رواني كودك تاثير چشم گير دارد. يكي از موارد مهم فضايي است كه كودكان در آن رشد مي كند. فضا و محيط هم در پرورش جسمي و هم در رشد و بالندگي روحي، رواني كودكان، تاثيرگذار است. برآورد هر يك از نيازهاي تاثيرگذار در رشد كودك نيازمند فضايي است تا عوامل و ابزار برآورد نيازها را در خود جا دهد و شرايط مورد نياز را فراهم آورد. انعطاف پذيري در معماري مقوله اي است كه پاسخ گوي بسياري از نيازهاي تغيير پذير در فضاهاي معماري به شمار مي رود. تأمين شرايط آسايش وابسته به مقتضيات سني، سلايق بشري و نحوه جريان بهتر عملكردها در داخل فضا به واسطه فراهم آوردن انعطاف پذيري در معماري مقدور مي باشد. هدف اين تحقيق بررسي فضاهاي معماري انعطاف پذير و سرزنده مي باشد و آيا مي تواند كمبود هاي ناشي از نداشتن خانواده را برطرف نمايد و در رفتار افراد تاثير گذار باشد و باعث تعامل اجتماعي و هويت بخشي كودكان بي سرپرست گردد. روش تحقيق تاريخي- تفسيري و همچنين روش توصيفي – تحليلي مي باشد. ابزار گردآوري اطلاعات با استفاده از بانك هاي اطلاعاتي ،بررسي هاي ميداني، مطالعات اسنادي، مصاحبه و مشاهده مي باشد.