بررسي محتوايي پيوند متون فرهنگي – تاريخي ايران و هند در عهد صفويه

از ديرباز به همراه روابط سياسي، ادبي، تاريخي و علمي در متون ايران و هند وجود داشته است. اين دو در طول دوره هاي گوناگون بر يكديگر اثر متقابل گذاشته اند. گستردگي اين مناسبات در دوره ي پادشاهان مسلمان هند و گوركاني بر دامنه ي روابط سياسي و مناسبات فرهنگي و متون ادبي افزود. در پژوهش حاضر روابطي را كه مربوط به دوره ي اكبرشاه گوركاني و سلاطين صفويه است مورد بررسي قرار مي گيرد. ارتباط بين ايران و هند و اشاره به اقدامات فرهنگي و ادبي دو جانبه ي رهبران اين دو كشور در طول تاريخ اعم از آثار ترجمه شده و ... و نيز بررسي نقش دانشمندان، مورخين و اديباني كه علاقه مند به ارتباط عميق فرهنگي و ادبي بين يكديگر بوده اند، در امهات متون تاريخي، داستان، حماسي و اسطوره‌اي، عرفاني و غيره خودنمايي مي‌كند. روشي كه در اين پژوهش به كار رفته، توصيفي- تحليلي با روش تاريخي و رويكردي كيفي و مبتني بر گردآوري و تدوين اطلاعات از منابع كتابخانه اي است. در دوره ي صفوي، با مهاجرت گسترده ي هنرمندان و شعراي ايراني به سرزمين هند رو به رو هستيم. حمايت دربار گوركاني از هنرمندان و شعراي ايراني، مهاجرت بيشتر اين جماعت را برانگيخت و در پي آن، مكاتب نوين هنري، ادبي در هند به وجود آمد. اكبرشاه نيز همواره از حمايت و ترغيب نويسندگان و آثارشان غافل نبود.