عوامل موثر بر آسيب به خود(خودكشي و خودزني)در ميان سربازان و راهكارهاي مقابله با آن

خودكشي مرگيست آگاهانه و از روي عمد جهت نابود سازي خود صورت مي گيرد. خودكشي در ميان تمام گروه هاي سني وجود دارد ولي فراواني آن در ميان جوانان و به ويژه سربازان به خاطر شرايط خاص آنان در اين دوره بيشتر است. اختلالات شخصيت و ميزان آن درجوانان بيشتر است و جوانان نسبت به اين اختلالات آسيب پذيري بيشتري دارند. سربازي به عنوان يك دوره از زندگي با همه مزايايي كه دارد، با استرس هاي زيادي همراه است كه اين استرس ها زمينه ساز بسياري از اختلالات و آسيب هاي رواني ديگر است كه از جمله آن مي توان به خودكشي اشاره نمود. خودكشي در ميان سربازان به هر وسعت و اندازه اي، آثار منفي رواني و اجتماعي به دنبال دارد و براي نظام سلامت كشور و نيروهاي مسلح معضل جدي محسوب ميشود. بررسي مستمر سطح سلامت رواني و جسماني كاركنان به منظور ارتقاي سطح سلامت و بهزيستي كاركنان يكي از اهداف مهم در هر سازمان است. اكثر كساني كه اقدام به خودكشي دارند در اصل نميخواهند بميرند آنان صرفا مي خواهند به درد و رنجشان (خيالي يا واقعي) پايان دهند و به عبارتي آنها نيازمند به كمك هستند. بررسي پديده خودكشي موضوعي تخصصي، پيچيده، علمي و معمولا قابل پيشگيري است كه دخالت صحيح مي تواند اشكارا اقدام به خودكشي را تعديل و يا از بين ببرد.