بررسي نقش بخش كشاورزي در مسير تحقق اقتصاد مقاومتي و توسعه پايدار كشور (در حدود چهل سال اخير)

بخش كشاورزي يكي از مهمترين بخش هاي اقتصادي است كه طبق حسابهاي ملي بانك مركزي ج.ا.ا ، طي ده سال اخير )1383-1393 )به طور متوسط حدود 7 %از توليد ناخالص داخلي كشور را به خود اختصاص داده است. )رتبه دوم پس از بخش نفت( رشد ارزش افزوده بخش كشاورزي از عوامل متعددي تأثير مي پذيرد كه اهم آنها عبارتند از رشد ميزان بارندگي، جريان هاي سطحي، خروجي سدها، سطح زير كشت، تكنولوژي استفاده از آب، ميزان استحصال آب از منابع آب زيرزميني. ارزيابي رشد ارزش افزوده بخش كشاورزي در سال هاي اخير حاكي از آنست كه در همه سال ها به غير از سال 1390 ، رشد اين بخش مثبت بوده است. همچنين رشد اقتصادي بخش كشاورزي، در سال 1395 ؛ 5.3 %و سهم آن در رشد اقتصادي كشور؛ 2.0 %مي باشد. با اين حال نقش بخش كشاورزي در ايجاد اشتغال و جذب نيروي انساني طي دهه هاي اخير، همواره نزولي بوده و سهم شاغلين اين بخش از 2.25 %در سال 1376 به 18 %در سال 1394 كاهش نشان مي دهد. اين آمار نشان دهنده عقب ماندن بخش كشاورزي و خطري است كه از اين بابت اقتصاد كشور و محيط زيست را تهديد مي نمايد. بررسي روند تاريخي توسعه اقتصادي كشورها نشان مي دهد كه عمده كشورهاي توسعه يافته دنياي امروز، كشاورزي را به عنوان بخش زيربنايي توسعه اقتصادي خود انتخاب نموده و بااستفاده از ظرفيت هاي فراوان آن، عالوه بر تأمين نهاده هاي مناسب براي رشد ساير بخش ها، به توسعه ساير بخش ها نيز دست مي يابند. بر اين اساس، اهميت به بخش كشاورزي و نقش آن در حدود چهل سال اخير همچون؛ تأمين مواد خام و اوليه مورد نياز صنايع باالدستي، تأمين نهاده هايي مانند نيروي كار، مصرف توليدات ساير بخش هاي صنعتي از قبيل كودها و سموم شيميايي و ماشين آالت كشاورزي، ارز آوري براي كشور و تأمين مالي ساير بخش هاي زيربنايي و به عنوان راهكاري در مسير تحقق اقتصاد مقاومتي و توسعه پايدار كشور،پيشنهاد مي گردد.