فراموشي سازماني

امروزه سازمان ها، دانش را به عنوان ارزشمندترين و كاربردي ترين منبع براي خود قلمداد مي كنند و بر اين اعتقادند كه براي اينكه بتواند در محيط پر رقابت امروز باقي بمانند بايد قابليت ها و منابع فكري خود را مديريت كنند. با وجود اين هنوز برخي نكته‌ها در مباحث كنوني دانش سازماني مبهم است. ‹‹شركت‌ها نه تنها ياد مي‌گيرند، بلكه آنها فراموش نيز مي‌كنند.» در حقيقت مديريت دانش به دنبال خلق فرآيندهايي است كه نه‌تنها به يادگيري و حفاظت از دانش مفيد، بلكه براي عدم يادگيري و پرهيز از آنچه كه مهم نيست هم به كار ‌آيد.فراموشي همانند يادگيري ساده نيست و ممكن است زيان‌آور يا سودمند باشد و در دو بعد هدفمند و غير‌هدفمند قابل درك است. اما در هر حال به‌گونه چشمگيري هم در بعد مثبت و هم در بعد منفي بر رقابت‌پذيري يك شركت موثر خواهد بود.فراموشي سازماني برعكس يادگيري سازماني كه به ذخيره دانش سازماني مي‌افزايد، موجب كاهش و از دست دادن دانش سازماني مي‌شود. فراموشي سازماني هدفمند باعث رهايي از دانش غير مفيد و زمينه سازي براي تغيير وتحول و يادگيري در سازمان و در نهايت كسب مزيت رقابتي و افزايش رقابت پذيري در سازمان خواهد شد.لذا در پژوهش پيش رو كه به روش مطالعات اسنادي انجام مي شود فراموشي سازماني از مناظر گوناگون سازماني مورد بحث و بررسي قرار مي گيرد.