اثرات تمرينات هوازي بر سطوح پلاسمايي IL-2 زنان مبتلا به سرطان پستان شهر كرمان

مقدمه: سرطان سينه فراوان‌ترين شكل سرطان در بين زنان و دومين گونه اين بيماري از لحاظ ميزان شيوع در سراسر جهان به حساب مي‌آيد (1). IL-2 در سال هاي اخير اين سايتوكاين به عنوان يكي از عوامل موثر در درمان سرطان ها از جمله ملانوما، كارسينوماي سلول هاي كليه، لنفوماي غير هوچكين و كارسينوماي گسترش نيافته كلون شناخته شده است (2) روش شناسي: 40 نفر از زنان مبتلا به سرطان سينه شهر به صورت تصادفي به 2 گروه تجربي (20n=) و كنترل (20n=) تقسيم شدند. ابتدا تمامي مراحل پژوهش براي آزمودني ها توضيح داده شد سپس پروتكل تمرين مورد نظر آغاز شد. آزمودني‌هاي گروه تمرين، به مدت 8 هفته تمرين استقامتي (3 جلسه در هفته) فزاينده‌اي را كه شدت آن بر حسب ضربان قلب هدف تعيين شد اجرا نمودند. قبل از شروع تمرين و پس از 12 ساعت ناشتايي شبانه نمونه خون اوليه به ميزان 10 سي‌سي از وريد قدامي بازويي آزمودني ها گرفته شد. براي مقايسه‌ي متغيرهاي پژوهش بعد از دوره تمرين استقامتي دو گروه تمرين و كنترل، از آزمون تحليل واريانس عاملي استفاده گرديد. نتايج: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه پس از 8 هفته تمرين هوازي تفاوت معني داري بين دو گروه كنترل و تمرين در مقدار IL-2 سرمي وجود ندارد(0.12 P=). اما در گروه تجربي نسبت به گروه كنترل افزايش جزئي در مقادير IL-2 مشاهده شد. بحث و نتيجه گيري: در پژوهش حاضر نشان داده شد كه تمرينات هوازي منظم موجب افزايش غير معنادار توليد سايتوكاين ضدرگ-زاي IL-2 در مقادير سرم در گروه ورزشي نسبت به گروه كنترل شده است. بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه كاهش رگ‌زايي در اثر تمرينات ورزشي به گونه اي كه افزايش سايتوكاين هاي التهابي و تومورزا و كاهش سايتوكاين ضد التهابي و ضد توموري مي تواند نقش قابل توجهي در جلوگيري و كاهش پيشرفت سرطان داشته باشد. در نتيجه اين عوامل مي توانند به عنوان هدف هاي درماني بالقوه بيش از پيش مورد توجه قرار گيرند.