اثر سايتوكاين‌هاي ضد‌التهابي بر كورتيزول و تستوسترون مردان داراي اضافه وزن متعاقب تمرينات قدرتي

مقدمه: افزايش سطوح ميانجي‌هاي التهابي با افزايش خطر ابتلا و شدت بيماري‌هاي مزمن همراه است و افزايش سايتوكاين‌هاي ضد‌التهابي ناشي از تمرين ورزشي يكي از روش‌هاي پيشنهاد شده براي كاهش التهاب مزمن است. التهاب بعنوان پاسخ طبيعي ميزبان به يك بخش عفوني حاد، در حالي‌كه التهاب مزمن به عنوان يك علامت عفونت مزمن در نظر گرفته مي‌شود (1). مشخص شده‌ است كه مكانيزم‌هاي التهابي در فرايندهاي پاتولوژيكي چندين بيماري مزمن مثل بيماري ايسكميك قلب و عروق، سرطان ركتوم بيماري آلزايمر نقش كليدي دارند. تصور مي‌رود كه مسيرهاي التهابي يك هدف درماني بالقوه در فرايندهاي مداخلـه‌اي جهت كاهش بيماري و ناتواني باشد (2). اگرچه مداخله‌هاي دارويي محدودي، از قبيل استفاده از استاتين و مهاركنندة آنزيم مبدل آنژيوتنسين، التهاب را كاهش مي‌دهد، در حال حاضر عامل دارويي مهمي با اثرات ضدالتهـابي جهت درمان التهـاب مزمن در افـراد غيرسالمند تأييـد نشده ‌است و با توجه‌ به اثرات گسترده و مضر بر روي سلامتي، شناخت مداخله‌هاي رفتاري جهت كاهش التهـاب از قبيل تمرينات ورزشي حياتي است (3). بدين منظور در تحقيق حاضر به آزمون اثر سايتوكاين‌هاي ضد‌التهابي بر كورتيزول و تستوسترون مردان داراي اضافه وزن متعاقب تمرينات قدرتي پرداخته ايم. روش شناسي: 19 مرد غيرفعال و داراي اضافه وزن با دامنـة 5±25 سال براي شركت در اين تحقيق داوطلب شدند كه به صورت تصادفي به دو گروه كنترل (9n=) و گـروه تمرين قدرتي (10n=) تقسيم شدند. پيش از شروع تمرين و پس از هفته دهم تمرين خونگيري به‌عمل آمد و غلظت پلاسمايي IL-4، IL-10، كورتيزول و تستوسترون به روش الايزا اندازه‌گيري شد. تمرين گروه قدرتي شامل اجـراي 7 حركت بود كه در هفتـة اول با 70% يك تكرار بيشينه در 2 نوبت 8 تكراري و با استراحـت 120 ثانيه بين هرنوبت و حـركت اجـرا گرديد. شـدت تمرين به صـورت فزاينده به (80%1RM) در 3 نوبت و با 8 تكرار در هفتة دهم رسيد. يافته ها: آزمون‌هاي t مستقل، وابسته و همبستگي دو متغيره نشان داد تمرين قدرتي باعث افزايش (1RM) در بالا‌تنه و پايين‌تنه، توده بدون چربي و هورمون تستوسترون و كاهش توده چربي بدن و هورمون كورتيزول مي‌شود، در حالي كه غلظت پلاسمايي IL-4 و IL-10 تغييري نشان نداد و بين تغييرات سايتوكايني با هورمون‌‌هاي كورتيزول و تستوسترون متعاقب تمرين قدرتي رابطه معنا‌داري مشاهده نشد (05/0P ). بحث و نتيجه گيري: يافتـه‌ها نشان مـي‌دهد علي رغم بهبـود تركيب بدني و قدرت عضلاني، سايتوكاين‌هاي ضد‌التهابي مردان داراي اضافه وزن، تحت تأثير تمرين قدرتي قرار نگرفت. به نظر مي رسد دوره‌هاي طولاني‌تر تمرين، تركيب تمرين قدرتي با تمرين هوازي يا رژيم غذايي، ممكن است در كاهش غلظت سيستميك سايتوكاين‌ها در اين افراد موثرتر باشد. براين اساس اثرات درازمدت فعاليت ورزشي روي سطوح پاية شاخص‌هاي التهابي بعنوان يك درمان ضدالتهابي بيان شده است كه تغييرات غلظت سيستميك سايتوكاين‌ها مستقيماً به ميزان تغييرات در بافت چربي مرتبط هستند كه آزمون اين فرضيه‌ از طريق مطالعات مداخله‌اي كنترل شده در آينده مي‌تواند ارزشمند باشد.