اثر پيش‌درمان سه و شش هفته تمرين هوازي بر استرس اكسايشي كبدي ناشي از القاي حاد دوكسوروبيسين

مقدمه: دوكسوروبيسين (DOX) آنتي‌بيوتيكي آنتراسيكليني و يكي از مؤثرترين داروهاي ضدتوموري است كه عموماً براي درمان انواع سرطان‌ها استفاده مي‌شود. با وجود اين، استفاده از اين دارو با مسموميت در بافت‌هاي سالم همراه است(1). مطالعة حاضر اثر پيش‌درمان سه و شش هفته تمرين هوازي دويدن روي نوارگردان، قبل از القاي حاد DOX بر تغييرات شاخص‌هاي مرتبط با استرس اكسايشي كبدي شامل مالوندي آلدهيد (MDA)، سوپر اكسيد ديسموتاز (SOD) و گلوتاتيون پراكسيداز(GPx) در موش‌هاي صحرايي نر را بررسي كرده است. روش شناسي: 48 سرموش صحرايي نر به‌طور تصادفي به سه گروه كنترل و تمرين سه هفته‌اي و تمرين شش هفته‌اي تقسيم شدند. برنامة تمرين شامل دويدن روي نوارگردان به صورت پيشرونده به مدت 25-54 دقيقه در روز با سرعت 15-20 متر در دقيقه، پنج جلسه در هفته و به مدت سه و شش هفته بود. در پايان دورة تمرين، موش‌هاي گروه كنترل و تمرين مجدداً به‌طور تصادفي به زيرگروه‌هاي دوكسوروبيسين(20 ميلي‌گرم بركيلوگرم وزن بدن) و سالين (9/0 درصد) تقسيم شدند. هر دو تزريق 24 ساعت پس از آخرين جلسة تمرين انجام شد و موش‌ها 24 ساعت پس از آن كشته شدند. نتايج: آناليز واريانس يك‌طرفه نشان داد تزريق حاد DOX به ايجاد افزايش معنادار MDA و كاهش معنادار SOD و GPx در بافت كبد در مقايسه با گروه سالين مي‌انجامد. با وجود اين، اگرچه انجام سه هفته تمرين هوازي قبل از القاي DOX سبب كاهش غيرمعنادار سطوح MDA شد، اما كاهش معناداري در سطوح اين شاخص متعاقب شش هفته تمرين هوازي و افزايش معناداري در سطوح SOD بعد از سه و شش هفته تمرين در مقايسه با گروه كنترل مشاهده شد، اما اگر چه سه و شش هفته تمرين هوازي باعث افزايش مقادير GPx شد اما اين افزايش معنادار نبود. بحث و نتيجه گيري: نتايج مطالعة حاضر حاكي از آن است كه پيش‌درمان با تمرين منظم هوازي رويكردي غيردارويي در برابر استرس اكسايشي ناشي از القاي دوكسوروبيسين است. به‌علاوه، از طريق مهار اكسيدانت و تنظيم مثبت آنتي‌اكسيدانت ممكن است تحمل كبد در برابر مسموميت كبدي ناشي از دوكسوروبيسين بهبود يابد.