اثر شش هفته تمرين استقامتي بر پروتئين انكوستاتين-ام بافت تومور موش‌هاي مبتلا به سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن

مقدمه: انكوستاتين–ام مايوكاين جديدي است كه از رشد تومور پستان وابسته به استروژن بازداري ميكند(1). در سال هاي اخير نيز كاهش حجم تومور با فعاليت هاي استقامتي گزارش شده است(2). با توجه به رهايي مايوكاينها طي فعاليت ورزشي، شايد يكي از سازوكارهاي موثر تمرينات استقامتي بر كاهش حجم تومور از طريق مايوكاين ها صورت گيرد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تمرينات استقامتي بر پروتئين انكوستاتين-ام در بافت تومور موش‌هاي حامل سرطان پستان مي‌باشد. روششناسي: پس از آشناسازي با محيط، تومور سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن ناشي از سلولسرطاني MC4-L2 به 16 سر موش‌ بالب سي پيوند زده شد و آنها به صورت تصادفي در دو گروه كنترل(8 سر) و تمرين(8 سر) قرار گرفتند. گروه تمرين به مدت 6 هفته و 5 روز در هفته تمرينات استقامتي فزاينده (سرعت 18-22 متر بر ثانيه معادل 55 تا 70 درصد توان هوازي موشها) را اجرا كردند و گروه كنترل هيچ‌گونه فعاليتي انجام ندادند. حجم تومور موش‌ها به صورت هفتگي با كوليس ديجيتال اندازه‌گيري شد. در پايان موش‌ها قرباني شدند، بافت تومور برداشته شد و در ازت مايع فريز و در دماي °C70- نگهداري شد. سنجش انكوستاتين-ام با استفاده از كيت الايزاي با كدنامبر csb- e04697m صورت گرفت. نتايج: ميزان انكوستاتين در بافت تومور گروه تمرين برابر با 11/24 ± 06/57 و در گروه كنترل برابر با 41/6 + 54/22 پيكوگرم بر ميلي ليتر بود. نتايج آزمون T مستقل نيز اختلاف معني دار بين دو گروه تمرين و كنترل را در ميزان انكوستاتين-ام درون تومور(96/3t= 001/0p=)، نسبت رشد تومور (68/3t= 003/0p=)، وزن تومور (72/7t= 001/0p=)و نسبت قلب به وزن موش(54/4t= 001/0p=) نشان داد. بحث و نتيجهگيري: با توجه به كاهش نسبت رشد تومور در گروه تمرين استقامتي و وزن تومور و همچنين تغييرات انكوستاتين ام، به نظر مي‌رسد اين مايوكاين اثر بازدارنده در رشد تومور دارد. اثرات تمرين استقامتي با توجه به نسبت قلب به وزن موش ها حاكي از كارامد بودن تمرينات استقامتي مي باشد. لذا تمرينات استقامتي با شدت متوسط روشي خوبي براي كمك به درمان سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن پيشنهاد مي شود.