اثر شش هفته تمرين استقامتي بر ميزان گرلين سرمي و بافت تومور موش‌هاي مبتلا به سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن

مقدمه: يكي از معضلات بيماران سرطاني به وضعيت تغذيه و سوخت و ساز آنها بر مي گردد. گرلين سايتوكايني است كه نقش مهمي در سوخت و ساز سلولي دارد و از طريق تعديل مسيرهاي متابوليكي در بروز سرطان نيز نقش دارد(1). تمرين استقامتي از يك سو باعث تعديلات متابوليكي در بافت ها مي گردد و بر ترشح گرلين اثرگذار است و از سوي ديگر موجب كاهش روند رشد تومور مي شود(2) ولي تا كنون اثر متقابل تمرين استقامتي و سطوم گرلين سرمي و بافت تومور مورد بررسي قرار نگرفته است. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تمرينات استقامتي بر سطوح سرمي و بافتي گرلين در موش‌هاي حامل سرطان پستان مي‌باشد. روششناسي: پس از آشناسازي با محيط، تومور سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن ناشي از سلولسرطاني MC4-L2 به 16 سر موش‌ بالب سي پيوند زده شد و آنها به صورت تصادفي در دو گروه كنترل(8 سر) و تمرين(8 سر) قرار گرفتند. گروه تمرين به مدت 6 هفته و 5 روز در هفته تمرينات استقامتي فزاينده (سرعت 18-22 متر بر ثانيه معادل 55 تا 70 درصد توان هوازي موشها) را اجرا كردند و گروه كنترل هيچ‌گونه فعاليتي انجام ندادند. حجم تومور موش‌ها به صورت هفتگي با كوليس ديجيتال اندازه‌گيري شد. در پايان موش‌ها قرباني شدند، سرم و بافت تومور برداشته شد و در ازت مايع فريز و در دماي °C70- نگهداري شد. سنجش گرلين با استفاده از كيت الايزاي با كدنامبر RAB0207 صورت گرفت. نتايج: ميزان گرلين در بافت تومور و سرم گروه تمرين به ترتيب برابر با 28/50 ± 6/1028 و 57/70 ± 35/1544 و در گروه كنترل به ترتيب برابر با 23/97 + 71/23 و 5/1 ±5/1446 پيكوگرم بر ميلي ليتر بود. نتايج آزمون T مستقل نيز اختلاف معني دار بين دو گروه تمرين و كنترل را در مقادير گرلين درون تومور(49/2t= 026/0p=) و سرم (71/3t= 002/0 p=)، نسبت رشد تومور (68/3t= 003/0p=)، وزن تومور (72/7t= 001/0p=)و نسبت قلب به وزن موش(54/4t= 001/0p=) نشان داد. بحث و نتيجهگيري: با توجه به كاهش نسبت رشد تومور و وزن تومور در گروه تمرين استقامتي و همچنين افزايش گرلين سرمي و كاهش گرلين درون تومور، به نظر مي‌رسد تمرينات استقامتي در گرلين و احتمالاً گيرنده هاي گرلين مي گردند. افزايش گرلين سرمي عامل مناسبي براي حفظ رژيم غذايي و مصرف غذا مي باشد و حفظ وزن مي‌باشد و لذا از كاشكسيا جلوگيري مي شود.. با توجه به معني داري بودن نسبت وزن قلب به وزن موش‌ها، كارامد بودن تمرينات استقامتي استنباط مي گردد.. لذا تمرينات استقامتي با شدت متوسط روشي خوبي براي كمك به درمان سرطان پستان وابسته به گيرنده استروژن پيشنهاد مي شود.