بررسي نقش پارادايم نوآوري باز در تحقق اقتصاد مقاومتي

يكي از الزامات عملكرد موفق سازمان ها در دنياي رقابتي امروز، داشتن نوآوري و ايجاد مزيت رقابتي است. يكي از مدل هاي جديد براي نوآوري، مدل نوآوري باز(OI) است. از مهم ترين مواردي كه در جهت توليد ملي مطرح است، كاهش هزينه هاي توليد مي باشد. به منظور كاهش هزينه هاي داخلي، سازمان ها نيازمند نوآوري و تغيير در فرآيند تحقيق و توسعه و نيز تجاري سازي محصولات خود هستند. بي شك حركت به سوي اقتصادي پيشرو، كارا و پويا كه بحران ها و چالش هاي داخلي و بين المللي را با اتخاذ راه حل هاي منطقي و سياست هاي روشن و همگام با تغييرات جهاني پشت سر گذارد؛ جز با تقويت نمودن ساختارهاي اقتصاد مبتني بر نوآوري همه جانبه ممكن نيست. ايجاد فضاي نوآوري و زمينه سازي براي حضور و ظهور خلاقيت و درگير نمودن همه آحاد جامعه در فرآيند نوآوري باز، اساسي ترين گام بسوي تحقق اقتصاد مقاومتي مي باشد. اين پژوهش بر آن است تا ضمن تعريف و بيان مفهومي اقتصاد مقاومتي و نوآوري باز و همچنين شاخص ها و مولفه هاي آن به بررسي نقش نوآوري باز و ابتكار در عملي نمودن اقتصاد مقاومتي پرداخته و راهبردهايي را براي اجرايي نمودن صحيح اقتصاد مقاومتي ارائه نمايد.