در آمدي به مفهوم نوع دوستي در روان شناسي

نوع دوستي مفهومي است كه در ديدگاه روان شناسان بطور متكثري تعريف و تبيين شده است. يكي از مباحث مطرح در روان شناسي اخلاق نوع دوستانه بودن يا خود خواهانه بودن رفتار هاي اخلاقي است. در طول تاريخ روان شناسي غالبا نيت رفتار هاي كمك رسان و اخلاقي بطور خودخواهانه تفسير مي شده است. امروزه اما انبوهي از شواهد پژوهشي در روانشناسي و زيست شناسي توانسته است وجود انگيزه هاي نوع دوستانه ي اصيل را در انسان ها و حيوانات را تاييد كند. برخي تحقيقات نيز توانسته اند نگاه به نوع دوستي به عنوان ويژگي باثبات شخصيتي را تاييد كنند. تحقيقات بسياري نيز مويد نظريه ي نوع دوستي – همدلي باتسون اند؛ نظريه اي كه بر حضور نوع دوستي اصيل در انگيزه هاي آدمي تاكيد دارد. با اين همه شواهد پژوهشي حاكي از وجود نوع دوستي اصيل در انسان، بر اثر نفوذ نگاه و پيش فرض هاي قديمي در خود خواه تلقي كردن آدمي، مفهوم نوع دوستي اصيل همچنان در روان شناسي قبول عام پيدا نكرده است.