پرتو مفاهيم قرآني در اشعار شيخ بهايي

اغلب ادبا و شاعران ادب پارسي و تازي، از همان ابتداي ظهور اسلام كه تابش خورشيد قرآن كريم به درخشيدن آغاز كرد آنچنان به اين كتاب دلبستگي يافتند و بدان اهتمام ورزيدند كه اين اهتمام و توجه، همه جوانب و ابعاد مختلف قرآن كريم را در برگرفته و تمام زواياي دقيق آن را تحت پوشش قرار داد. ديوان اشعار شيخ بهائي از جمله ارزشمندترين اين آثار است كه شاعر در سراسر آن به بيان نكات عرفاني و اخلاقي پرداخته و هر نكته‌اي را با مفهومي ‌از يك حديث و يا يك آيه درآميخته است. پژوهش حاضر در صدد است تا جلوه هايي از پرتو مفاهيم قرآني را در ديوان اشعار شيخ بهايي به تصوير بكشد. نتيجه به دست آمده نشان مي دهد كه شيخ بهايي در اشعار خود، بيشتر از آرايه اقتباس سپس تلميح استفاده كرده و در سطح پايين تري نسبت به آن دو از آرايه تضمين بهره برده است. همچنين وي از اكثر سوره هاي قرآن الهام گرفته و آن را در اشعارش منعكس ساخته است.