كاركردهاي انديشه فلسفي درتعامل بارويكردهاي اخلاقي

علوم مختلف به هست و نيست مي پردازند و اخلاق يگانه دانشي است كه با مفاهيم بايد و نبايد سروكار دارد، اخلاق دو قلمرو كلي دارد كه همه چيزرا در يكي ازآن دو جاي مي دهد؛ خوب يا بد؛ و البته براي تعيين حيطه و قلمروي هرچيز بايد شاخص ومعياري داشت كه ازآن جمله مي توان به عقل، نقل و شهود اشاره كرد.اين مقاله با استفاده از روش توصيفي وكتابخانه اي به تبيين نقش تعقل وتفكر بعنوان شاخصي برتر در انتخاب رويكرد بهينه به اخلاق پرداخته و برخي ازشيوه هاي مهم اخلاق فيلسوفانه را به تصوير مي كشد .مكاتب اخلاقي را مي توان به سه قسم عمده تقسيم كرد: اخلاق فيلسوفانه، اخلاق عارفانه و اخلاق نقلي، كه در اين ميان علي رغم اختلاف نظرهايي كه درانديشه هاي فيلسوفان اخلاق وجوددارد اخلاق را به منزله يك نظام فكري دانسته و دراستفاده ازعقل واستدلال وبرهان عمده اين نحله ها هم عقيده بوده و خردورزي را فصل مميّز و حقيقت وجود انسان مي دانند. در نگرش فلسفي به اخلاق، نفس آدمي داراي سه قوه شهويه، غضبيه و ناطقه است كه با يكديگر تعامل داشته و از يكديگر تأثير و تأثر مي پذيرند. سقراط، افلاطون، ارسطو، نيچه، لذت گرايان، رياضت گرايان سبك هايي اخلاقي را بيان مي كنند كه وجه مشترك آنها اتكا به نقطه ثقلي به نام عقل است، كه خود موجب امتياز اخلاق فيلسوفانه از ساير اخلاق ها است، هرچند نتايج بدست آمده و غايت اخلاقي اين فيلسوفان يكسان نباشد.