بررسي تطبيقي مباحث فقهي ولايت ‌فقيه از منظر حضرت امام خميني و آيه الله خويي (رحمهما الله)

ازآنجايي‌كه ولايت بر امور عمومي مسلمانان در عصر غيبت، همان ادامه ولايت امامان معصوم (عليهم‌السلام) و ولايت مذكور در امتداد ولايت نبي اكرم (ص) است (البته مبتني بر پيش‌فرض‌هاي ماتن)، با اين تفاوت كه ولي‌فقيه داراي مقام ولايت و زمامدار امور جامعه اسلامي از ناحيه شارع مقدس است. بعد از برپايي نظام جمهوري اسلامي كه بر اساس فقه و نظريه سياسي امام خميني (ره) يعني همان ولايت‌فقيه استوار گشته، عده‌اي با اهداف معلوم به مخالفت با نظريه مزبور پرداخته و در تائيد نظر خود به ديدگاه آيه الله العظمي خويي (ره) استناد ورزيده‌اند، علي‌هذا بر اين شديم كه در باب فقه سياسي به آراء آن مرحوم در مورد ولايت‌فقيه پرداخته تا صحت‌وسقم استناد يادشده و ميزان انطباق و يا مغايرت آن را با نظريه سياسي امام خميني در اين مورد را بيان كنيم. اين نوشتار با استفاده از روش توصيفي- كتابخانه‌اي درصدد بررسي موضوع برآمده است. نتيجه و حاصل پژوهش بيانگر اين بوده است كه تفاوت دو فقيه در مقوله ولايت‌فقيه بيشتر فتوايي است و اين نوع اختلاف نمي‌تواند مانعي در برابر ولايت‌فقيه قلمداد شود؛ چراكه آيه الله خويي قائل به اصل ولايت‌فقيه به‌عنوان ادامه ولايت امامان معصوم در دوره غيبت بوده و معظم له تنها در سعه و ضيق قلمرو ولايت‌فقيه به بحث پرداخته‌اند كه اين مساله را به‌عنوان نقطه اختلافي (اگر بپذيريم كه اختلافي وجود دارد) دو فقيه در باب ولايت مي‌توان پذيرفت.