آثار و فوايد وجود حجت خدا در دوران غيبت

انتظار فرج، اميد بخش است و همين اميد است كه معتقدان به ظهور حضرتش را در تمام مراحل زندگي پيروز مي‌گرداند و شجاعت و شهامت و اقدامي بي‌‌نظير بدانها ‌مي‌بخشد. امامى كه غايب است و قرار است در آينده ظهور كند، انتظار مى‌آفريند، و انتظار مايه اميدوارى و از بزرگترين اسباب موفقيت و پيشرفت است. با بهره‌گيري از تقوا، دعا و توسل در دوران غيبت ‌مي‌توان به ساحت مقدس امام زمان (عج) ارتباط معنوي برقرار كرد. شيعه‌ي واقعي بايد هميشه به ياد آن امام بوده، آن حضرت را در تمام اعمال ناظر بداند. هرگاه چنين لياقت و شايستگي حاصل شد، حضرت به انسان عنايت نموده و به رفع مشكلات او ‌مي‌پردازند. امام گواه خدا بر خلق است و لازمه‌ي گواهي دادن، آگاهي از اعمال است. بعد از تقديم پرونده عمل بندگان به امام زمان، در صورت داشتن كار خوب و شايسته، امام خشنود گرديده و در حقشان دعا مي‌كند و دعاي حضرتش باعث توفيق عبادت و ترك معصيت در زندگي ‌مي‌شود و در صورت انجام كار خلاف و ناشايست باعث ناراحتي و رنجش خاطر حجت خدا مي‌گردند. امام يعني انسان كامل و هدف از خلقت انسان كامل بروز و ظهور اسماء و صفات خداوند است كه در آيينه‌ي نبوت و امامت نمايان مي‌شود. تا زماني كه اين نوع، تحقق خارجي دارد انسان كامل در قالب افراد متفاوت (انبيا و ائمه) موجود است؛ در غير اينصورت جهان مادي فلسفه‌ي وجودي خود را از دست داده و فاني خواهد شد. امامت موهبتي است الهي كه از مقام رسالت و نبوت بالاتر است، چرا كه در حقيقت مقام امامت، مقام تحقق بخشيدن به اهداف مذهب است، كه شامل هدايت به معناى [ارائه طريق] وهمچنين هدايت به معناي [ايصال به مطلوب] مي‌گردد. علاوه بر اين، هدايت تكوينى را نيز شامل مي‌شود: يعنى تاثير باطنى و نفوذ روحانى امام در قلب انسانهاى آماده و هدايت معنوى آنها. امام از باب قاعده‌ي لطف الهي سبب وحدت مومنين وتفرقه‌ي معاندين مي‌گردد؛ وجود امام زمان و حجت خدا در هر زمان و مكان و در هر حالت و موقعيت، باعث حفظ و بقاي دين الهي از انحراف و سقوط است و چنين امامي در دوران غيبت نيز جمعيت‌هاى گمراه و ستمگر را پراكنده و حق جويان پراكنده را جمع‌آورى مى‏كند.