برهان صديقين از ديدگاه فلاسفه مشاء، اشراق و حكمت متعاليه و نقدهاي وارد بر آن

برهان صديقين كه درآن خداوند متعال از طريق وجود به اثبات مي رسد، يكي از مهم‌ترين براهين اثبات وجود خداست. گرچه فارابي اولين كسي بود كه به اين برهان توجه كرد ولي نخستين بار ابن سينا به شرح آن در آثارش پرداخت. بعد از ابن سينا اين برهان دربسترهاي مختلف عرفاني، فلسفي و كلامي مطرح شد، ولي تحولي بنيادين درآن ايجادنشد.تغيير اساسي اين برهان در حكمت متعاليه ملاصدرا تحقق يافت. وي با جايگزين كردن امكان فقري به جاي امكان ماهوي ، برهان صديقين را بر اساس اصالت وجود تفسير كرد. پس از ملاصدرا اين برهان توسط علامه طباطبايي كامل‌تر و از مقدماتش كاسته شد.