مكاشفه عرفاني در ديدگاه ملاصدرا و ابن عربي

بحث كشف وشهود پيوسته در عرفان اسلامي مطرح بوده و پايه عرفان اسلامي بر اساس مكاشفه و مشاهده عالم غيب است. كلام عرفان و زبان دل را هيچ مترجمي غير از ذوق و كشف چاره نيست. مكاشفات عرفاني مهمترين منبع معرفتي عرفان نظري بعنوان نظام هستي شناختي محسوب مي شوند. اين مقاله درصدد است كه به ذكر انواع مكاشفه در زبان عرفا، همچنين ويژگي¬هاي اساسي مكاشفه، معيار ارزيابي مكاشفات و پيشينه مكاشفه در ديدگاه بانيان مكتب فكري اشراق و مشاء، چيستي، ماهيت و مراتب مكاشفه در ديدگاه فيلسوفان وعارفان اسلامي خصوصا صدرا و ابن عربي به بررسي و تدقيق بپردازد؛ چرا كه صدرا بعنوان باني حكمت متعاليه در اكثر مسائل فلسفي كه جزئ ابتكارات خاص او محسوب مي شوند صريحا ادعاي انكشاف كرده و وابستگي خود رابه عارف بزرگ ابن عربي نشان داد. فرضيه اساسي بدينگونه است كه به چگونگي كيفيت مكاشفات صدرا و همچنين اصولي كه او از ابن عربي فراگرفته وبه انها لباس برهان پوشيده پرداخته شود و روشن و آشكار شود كه مكاشفات صدرا از چه نوع مكاشفه اي مي باشند و ايا روش صدرا در بيان مكاشفات با ديگر عرفاء و فلاسفه يكي است يا نه روش ديگري در پيش گرفته است.