حضانت در فقه و قانون مدني

در چند سال اخير موضوع حضانت فرزندان پس از جدايى والدين از يكديگر، بحثهاى فراوانى را در پى داشته است و ديدگاه‏هاى مختلفى در اين زمينه طرح شده است. گفتگوى حاضر به طرح ديدگاه‏هاى خانم صفاتى پرداخته است. وى معتقد است كه پس از جدايى والدين، حضانت فرزندان به طور كلى، چه پسر و چه دختر، چه تا سن 7 سالگى و چه پس از آن در اختيار مادر است مشروط بر آنكه ازدواج نكرده باشد و نيز شايستگى و توانايى سرپرستى كودك را از دست نداده باشد.فهم صحيح يك لغت، در شناخت موضوع و حكم آن در فقه كارساز است. معناى اصطلاحى حضانت كاملاً در راستاى معناى لغوى آن است؛ از ريشه «حَضَن» گرفته شده و از كتب لغت به‏دست مى‏آيد كه حضانت نوعى در برگرفتن است. مثلاً «حضن الطائر بيضه» يعنى پرنده‏اى كه در زير بال خود تخمهايش را نگهدارى مى‏كند و به لحاظ اينكه كودك در دامان مادر پرورش مى‏يابد، اين عمل را «حضانت» گويند و هر چه را مصلحت طفل باشد، اعم از حفظ، نگهدارى، تربيت و ديگر نيازهاى ديگر او، شامل مى‏شود. در فقه هم سرپرستى و حفاظت و نگهدارى طفل كه شامل نظافت، تربيت، آموزش آداب اجتماعى، برآوردن نيازهاى مادى و روانى و روحى اوست، «حضانت» ناميده مى‏شود.