تعامل زبان، فرهنگ و تفكر (كاوشي در روان شناسي شناختي زبان و كاربردهاي آن در تحولات حوزه خانواده)

بررسي روابط و ديدگاههاي مختلف و متاخر درباره زبان وتعامل آن با تفكر و فرهنگ و نقش آنها در تحولات حوزه خانواده، محور اصلي مقاله حاضر را تشكيل مي دهد: بي ترديد؛ بزرگترين و با شكوه ترين صفت مميزه انسان از ساير مخلوقات اين هستي، صفت تكلم و برقراري ارتباط با ديگران است.تعريف انسان در فلسفه به عنوان حيوان ناطق و تنها موجود انديشمند2در اين هستي،ناظر به همين معني است.اين رفتارمنحصر به فرد انسان، اين فرصت و امكان را نيز براي او به وجود آورده كه بتواند از آن به عنوان منبع رشد تفكر و فرهنگ استفاده كند.رابطه ميان زبان و فرهنگ از ديرباز مورد توجه انسان شناسان،جامعه شناسان و زبان شناسان بوده است و از اين رو، بررسي آن مي تواند جنبه هايي از فرهنگ سخن گويانش را نمايان سازد.از سويي ديگر،ديدگاههاي مختلفي اذعان دارند كه رابطه عميقي بين زبان و تفكر وجود دارد.به گونه اي كه زبان در تفكر نظم بوجود مي آورد و تفكر،سازماندهي مورد نياز زبان را امكان پذير مي سازد.اما پرداختن به مساله تقدم و تاخر آنها وپاسخ به اينكه زبان چه نقشي در ساماندهي تفكر انسان بازي مي كند،امر مشكلي است و نيازمند بررسي ديدگاه هاي روان شناسي(رفتارگرايي،شناخت گرايي،ذهن گرايي)،جامعه شناختي و فلسفي در اين زمينه مي باشد.مقاله در سه بخش ماهيت زبان،بررسي ديدگاه ها و برهان ها و كاربرد آنها در تحولات حوزه خانواده تنظيم گرديده است. براين اساس، بعد از ارائه مفاهيم پايه زبان،به بررسي تحليلي نظريه هاي مختلف و متاخر در اين زمينه و كاربرد يافته هاي مربوطه در حوزه خانواده پرداخته مي شود،مقاله با نتيجه گيري و جهت گيري پژوهش هاي آينده در اين حيطه به پايان مي رسد