آسيب شناسي«اخلاق»در كلام شاعران انقلاب اسلامي و ادب پايداري در مقايسه با شعر كلاسيك

در سراسر دنيا و در ميان تمام مردم «اخلاق» مؤلّفه اي است كه ميان انسان ها ارتباط ايجاد مي كند. آنگونه كه هرچه به «اخلاق» انساني نزديك مي شويم از رذايل و صفات نكوهيده دور شده، اين موضوع ضامن سلامت روابط انسان ها با يكديگر مي گردد. «اخلاق» يكي از مفاهيمي است كه چه در بين گذشتگان و چه ميان انسان هاي نسل هاي بعد، روابط انساني ايجاد و تقويت كرده؛ البته نبايد فراموش كرد كه در گذشته «اخلاق» مؤلّفه هاي شناخت ديگري در مقايسه با امروز و نسل انقلاب داشته.آنچه در همۀ گيتي، پيوند عميق و گفتمان فرهنگي ميان انسان ها ايجاد مي كند «اخلاق» پسنديده است و فراموشي اين مقولۀ مهم سبب شكاف در جوامع شده و آسيب هايي بر پيكر روابط انساني وارد نموده است. پرسش نويسنده اين است كه آيا مؤلّفه هاي اخلاقي در جوامع انساني، متفاوت بوده يا اينكه راه هاي استفاده از اخلاق انساني، گوناگون است و همين موضوع سبب وارد آمدن آسيب به روابط حسنه در تمام جهان شده؟ راقم اين سطور، قصد دارد تا با تأكيد بر شعر چند شاعربلندآوازه، به آسيب شناسي شعر ادبيات پايداري و انقلاب اسلامي در مقايسه با كلام گذشتگان بپردازد. انقلابيوني كه با تبليغ مقاومت در برابر ظلم، ادبيات پايداري را ساختند و با شگردهاي منحصر به فرد، به انقلاب اسلامي رسيدند. كوشش بر آن است با شيوۀ مطالعۀ كتابخانه اي و روش توصيفي-تحليلي، مؤلّفۀ اخلاق را در كلام شاعران ادب پايداري و انقلاب اسلامي و كلاسيك مورد واكابي قرار داده، تفاوت اين دو را پاسخ گويد.