فردگرايي در خانواده ي ايراني (گذشته و حال) و آسيب هاي ناشي از آن در خانواده و جامعه ي كنوني ايران

اين مقاله با هدف شناخت چگونگي فردگرايي در خانواده ي ايراني در گذشته و حال و آسيب هاي ناشي از آن در خانواده و جامعه ي كنوني ايران با روش مطالعه ي كتابخانه اي نوشته شده است و محقق تلاش نموده تا نوع فردگرايي ايراني را از گذشته هاي دور تا جامعه ي كنوني بررسي نموده و آسيب هاي ناشي از آن را برشمرد. در اين پژوهش به دنبال يافتن پاسخ اين سئوال هستيم كه: نوع فردگرايي در خانواده ي ايراني در گذشته و حال چگونه است و فردگرايي چه آسيب هايي را با خود به دنبال دارد؟ بر همين اساس در اين پژوهش به اين نتيجه رسيديم كه: فردگرايي در جامعه ي ايراني در سال هاي دور به روش فردگرايي غربي بعد از قرن 17 ميلادي نبوده و به صورت سلطه و قدرت فردي بوده است كه اين شيوه ي زندگي هم، ناشي از نوع حكومت ها در ايران بوده، با اين حال منفعت شخصي كه مشخصه ي اصلي فردگرايي غربي مي باشد در فردگرايي ايراني در دوره هاي گذشته به دليل زندگي جمعي و قبيله اي و عشيره اي وجود نداشته و همه ي اعضا بخصوص پدر خانواده تمام تلاش خود را براي موفقيت خانواده به كار مي گرفته است. ولي در جامعه ي كنوني ايران نيز با تبعيت از زندگي غربي، خانواده هاي گسترده جاي خود را به خانواده هاي هسته اي داده اند و نمود اصلي فردگرايي (منفعت شخصي) نيز در بين اعضاي خانواده رشد نموده است. همچنين فردگرايي عامل بسياري از بيماري ها و اختلالات رواني در جامعه ي امروزي مي باشد. در اين پژوهش سه مورد از مشكلات و بيماري هاي ناشي از اختلال فردگرايي خودخواهي ، خودشيفتگي و انزواطلبي مورد بررسي قرار گرفت و فاصله گرفتن از اين اختلالات رواني نيز منوط به حل مشكل فردگرايي مي باشد.