ارتباط سفتي مكانيكي با ريسك بروز آسيب

مقدمه و هدف: سفتي، به‌عنوان يكي از خواص مكانيكي بدن كه معياري از ميزان مقاومت ساختارهاي ويسكوالاستيك در برابر تغيير شكل به دست مي‌دهد، ضمن اينكه نقش مهمي در كنترل اغتشاشات وارده يعني ثبات سيستم دارد، مي‌تواند بر ريسك بروز آسيب تأثيرگذار باشد(۱). هدف از انجام اين تحقيق تعيين ارتباط سفتي مكانيكي (سفتي اندام تحتاني، سفتي مفصل زانو و سفتي مفصل مچ‌پا) حين اجراي هاپينگ با ميزان ريسك بروز آسيب حين اجراي فرود بود. روش‌شناسي: در اين تحقيق نيمه آزمايشي ۱۵ نفر مرد جوان فعال سالم (سن8۲/2 ± ۹۲/2۳ سال، وزن ۱۲/۶ ± 67/6۱ كيلوگرم، قد 0۷/0 ± 7۵/1 متر) با روش نمونه‌گيري در دسترس شركت كردند. براي جمع‌آوري اطلاعات با استفاده از شش دوربين آناليز حركت Vicon T20s motion capture system و يك صفحه نيروي Kistler 9281, Kistler Instruments, Winterthur, Switzerlan آزمون هاپينگ عمودي به شيوه دوطرفه و به‌صورت ترجيحي و كنترلي (فركانس۲/۲ هرتز) براي تعيين متغيرهاي سفتي اندام تحتاني و مفاصل زانو و مچ‌پا و آزمون فرود براي تعيين عوامل خطرزاي آسيب يعني فلكشن زانو و زمان رسيدن به پايداري در سه راستاي عمودي، قدامي- خلفي و داخلي-خارجي (TTSV، TTSAP و TTSML) انجام شد. طبق روش فرانسز و همكاران(۲۰۱۶) لحظه اي كه منحني درجه سه برازش‌شده بر داده‌هاي نيرو از ميزان مشخصي به خط مبنا نزديك‌تر شود، به‌عنوان لحظة رسيدن به ثبات شناخته مي‌شود. اين ميزان مشخص براي TTSV، TTSAP و TTSML به‌ترتيب ۳۰، ۱۵ و ۷ برابر انحراف استاندارد تعيين شده براي بازه ۷ تا ۱۲ ثانيه همان سيگنال تعيين شد(۲). تجزيه و تحليل آماري: از ميانگين و انحراف استاندارد براي وصف داده‌ها و از آزمون همبستگي پيرسون براي تعيين ارتباط سفتي مكانيكي با عوامل خطرزاي آسيب در سطح معناداري 0.05α استفاده شد. بحث و بررسي: اگرچه بين سفتي اندام تحتاني و سفتي مفصل زانو در هاپينگ ترجيحي با زمان رسيدن به پايداري در راستاي قدامي-خلفي ارتباط مثبت و معناداري مشاهده شد، اما ارتباط سفتي در هاپينگ ترجيحي با زمان رسيدن به پايداري در دو راستاي ديگر و همچنين ارتباط سفتي در هاپينگ كنترلي با زمان رسيدن به پايداري در هر سه راستا غير معنادار بود. در رابطه بين سفتي مكانيكي و ميزان فلكشن مفصل زانو تنها بين سفتي اندام تحتاني حين هاپينگ ترجيحي و سفتي مفصل زانو حين هاپينگ ترجيحي و كنترلي با ميزان فلكشن مفصل زانو حين فرود ارتباط معكوس و معناداري مشاهده شد. ازاين‌رو به نظر مي‌رسد ميزان پتانسيل بروز آسيب با ميزان فلكشن زانو مي‌تواند مرتبط باشد چرا اينكه در شرايطي كه فلكشن زانو زياد است، سفتي كاهش مي‌يابد و كاهش سفتي، بي‌ثباتي در راستاي قدامي-خلفي را موجب مي‌شود. اين يافته‌ها در تحقيقات قبلي با اشاره به ميزان ثبات انتريور-پوستريور مفصل زانو به‌عنوان يكي از عوامل مهم در پيشگيري از بروز آسيب ACL گزارش شده است(۳). نتيجه‌گيري نهايي: با توجه به يافته‌هاي تحقيق به نظر مي‌رسد بايد توجه داشت كه به دليل همبستگي ضعيف بين سفتي مفصل مچ‌پا حين اجراي هاپينگ ترجيحي و كنترلي و سفتي مكانيكي حين اجراي هاپينگ كنترلي با پتانسيل بروز آسيب مي‌بايست در بيان ارتباط سفتي مكانيكي حين آزمون هاپينگ با ريسك بروز آسيب احتياط نمود.