تاثير فعاليت ورزشي بر پرخاشگري دانش آموزان

امروزه خشونت و پرخاشگري به عنوان يك معضل بزرگ جهاني در نظر گرفته شده و آثار مخرب رواني و جسماني آن در سطوح فردي و اجتماعي مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به اينكه ريشه بسياري از جرايم، نابساماني ها، انحرافات و حتي جنگ ها را بايد در پرخاشگري و خشونت جست و جو كرد، متخصصان بر ضرورت مطالعه علمي پرخاشگري و خشونت به منظور شناسايي عوامل ايجادكننده و برانگيزاننده آن و همچنين ارائه راهكارهاي پيشگيرانه تأكيد كرده اند. به علت بروز رفتارهاي پرخاشگرانه در مدارس، كارشناسان علوم تربيتي به دنبال راهكار هاي مختلفي هستند تا اين عامل را تعديل يا از ميان بردارند. يكي از شكل هاي تمرين ورزشي كه در پيشگيري از بيماري هاي جسمي و رفتاري مورد استفاده قرار مي گيرد تمرينات ورزشي در آب است. مطالعه حاضر از نوع نيمه تجربي مي باشد. آزمودني هاي تحقيق حاضر را پسران دانش آموز پايه ششم ابتدايي سال1395 كرج تشكيل داده اند. در ابتدا پرسش نامه هايي بين آزمودني ها پخش شد و دانش آموزاني كه نمره پرخاشگري متوسط به بالايي داشتند انتخاب شدند و به دو گروه تجربي و كنترل تقسيم شدند. گروه تجربي به مدت 8 هفته به مدت 60 دقيقه به فعاليت هوازي در آب پرداختند.و گروه كنترل فقط به فعاليت هاي روزمره پرداختند. در انتهاي پژوهش مجدد پرسش نامه ها پخش و جمع آوري شد. نتايج آزمون t مستقل جهت مقايسه ميزان پرخاشگري دانش آموزان به دنبال 8 هفته فعاليت هوازي در آب نشان داد كه با توجه به مقدار 2.5-=t تفاوت معناداري بين آزمودني هاي گروه كنترل و تمرين مشاهده شد(p 0.05). به عبارت ديگر نتايج نشان داد آزمودني هاي گروه تجربي بعد از 8 هفته فعاليت ورزشيدر آب داشتند ميزان پرخاشگري آنها كاهش يافته است. و تفاوت مشاهده شده در ميانگين نمرات آنها ناشي از خطاي نمونه گيري و تصادفي نيست. با توجه به نتايج مطالعه حاضر مي توان چنين اظهار نمود كه به نظر مي رسد فعاليت ورزشي در آب مي تواند از بروز پرخاشگري افراد پيشگيري كند. هر چند تحقيقات علمي صورت گرفته در زمينه كودكان اندك بوده و گاها متناقض مي باشد. براي تاييد اين مطلب مي توان به تحقيق هافمن و همكاران(1987) اشاره كرد كه به اين نتيجه رسيدند كه فعاليت هوازي آزاد در موش ها سبب كاهش بروز پرخاشگري شده و اين روند از طريق تغييرات هورموني مثبت در مغز و بدن موجودات مي گردد. هر چند ورزش هاي رقابتي خود مي تواند گاها سبب وقوع پرخاشگري و خشونت گردد، اما گفته مي شود تمرين ورزشي منظم و مفرح مي تواند سبب كاهش تمايلات پرخاشگرانه گردد. بنابراين لزوم بررسي تاثير فعاليتهاي ورزشي بر نوجوانان و دانش آموزان بر ميزان پرخاشگري آنان، ضروري و لازم است كه از اين طريق بتوانند پرخاشگري دانش آموزان را از همان سنين نوجواني و كودكي توسط تعديل كننده هاي مختلف از جمله انجام فعاليتهاي هوازي مانند شنا كنترل نمايند.