مقايسه تمرينات پيلاتس و نوروفيدبك بر اضطراب حالتي كودكان داراي سندرم داون

هدف تحقيق حاضر بررسي اثر بخشي و مقايسه تمرينات پيلاتس و نروفيدبك بر اضطراب حالتي كودكان داراي سندرم داون بود. جامعه آماري اين تحقيق 45 نفر از كودكان مراكز استثنايي شهر كرمانشاه بودند. حجم نمونه اين پژوهش مشتمل بر 30 نفر كه علائم مشخص اين سندرم را دارا بودند انتخاب گرديد. نمونه آماري به صورت هدفمند انتخاب شدند ولي بصورت تصادفي در دو گروه پيلاتس و نروفيدبك تقسيم شدند. سپس آزمودني هاي هر دو گروه پرسشنامۀ اضطراب حالتي اسپيلبرگر را تكميل كردند سپس گروه پيلاتس به مدت بعد از 8 هفته تمرينات پيلاتس را انجام داده و گروه تمرينات نروفيدبك نيز به مدت 8 هفته تمرينات نروفيدبك را انجام دادند. پس از پايان تمرينات هر دو گروه پرسشنامه اضطراب حالتي را دوباره تكميل كردند. نتايج بدست آمده در دو نوبت از طريق آزمون آماري t وابسته و نتايج پس آزمون دو گروه توسط آزمون t مستقل مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. سطح معني داري 05/ 0 در نظرگرفته شد. نتايج حاصل از تحقيق نشان داد كه تمرينات پيلاتس و نروفيدبك هر دو توانسته است اضطراب آزمودني ها را كاهش دهد، اما با توجه به نتايج تمرينات پيلاتس تأثير بيشتري بر اين متغير گذاشته است. با توجه به يافته هاي اين تحقيق مي توان بيان كرد دليل بهبود اضطراب حالتي آزمودني ها ممكن است به علت تأثير بر هر دو عامل سيستم عضلاني و عصبي باشد. شركت در تمرينات بدني مانند پيلاتس به نوعي رغبت افراد داراي سندروم دان را به شركت در فعاليتها ترغيب مي كند و باعث بهبودي بيشتر اضطراب حالتي افراد شده است و در برطرف كردن مشكلات تعادلي پديدآمده، مفيد بوده است.