مقايسه اثر موسيقي تصويري و بدون تصوير بر فاكتورهاي عملكردي در يك برنامه تمرين هوازي پيش رونده

هدف: تمرينات هوازي بر روي كاهش وزن و افزايش سطح انرژي تاثير چشم گيري دارد. هدف از پژوهش حاضر, افزايش زمان رسيدن به خستگي در اين نوع تمرينات و لذت بخش تر كردن آن است. روش تحقيق: در اين مطالعه 8 دانشجوي دختر تربيت بدني با سطح آمادگي مشابه به صورت نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند. آزمودني ها در3 مرحله, با فاصله زماني48 ساعت در دوي هوازي تناوبي شركت كردند. آزمون براساس بروس پروتكل انجام شد, كه به ترتيب زمان رسيدن به خستگي, حداكثر اكسيژن مصرفي, درك فشار تمرين و ضربان قلب افراد در هر مرحله اندازه گيري شد. يافته ها: در تحليل نهايي داده ها نشان داده شد كه اثر گذاري موسيقي تصويري نسبت به موسيقي بدون تصوير در درك فشار تمرين(p=0/034), زمان رسيدن به خستگي(p=0/039), در افراد تفاوت معناداري داشته است. اما در اندازگيري ضربان قلب (p=0.443), حداكثر اكسيژن مصرفي(p=0/251) تاثير معنا داري مشاهده نشده است. نتيجه گيري:در اين تحقيق نشان داده شده كه موسيقي تصويري ميتواند عامل قويتري نسبت به موسيقي بدون تصوير در لذت بخش تر شدن تمرين و افزايش زمان رسيدن به خستگي باشد.