مقايسه اثر تمرين پليومتريك با و بدون تمرين اينتروال شديد بر روي استقامت در توان و توان انفجاري و توان بي هوازي دانش آموزان پسر 15 تا 17 سال

پژوهش حاضر با هدف بررسي اثر تمرين پليومتريك با و بدون تمرين اينتروال شديد بر روي استقامت در توان و توان انفجاري و توان بي هوازي دانش آموزان پسر 15 تا 17 سال انجام گرفت. اين پژوهش به روش كاربردي با پيش آزمون و پس آزمون و با 4 گروه شامل تمرين پليومتريك(n=7)، تمرين اينتروال شديد(n=7)، تمرين تركيبي(n=7) و گروه كنترل(n=7) انجام شد. پروتكل تمرين گروه پليومتريك شامل7 تمرين بود كه هر جلسه 5 تا از آن ها انجام مي شد(1-2 ست 10-15 تكراري) و با گذشت جلسه ها از تمرين هاي شديدتر استفاده مي شد. پروتكل تمرين گروه اينتروال شديد شامل دويدن 20-60 متر بود كه در هر جلسه 0-8 ست انجام مي شد. گروه تركيبي هر دو پروتكل را در يك روز و به صورت غيرمتوالي انجام مي دادند و گروه كنترل اين تمرين ها را انجام نمي دادند. قبل و بعد از 6 هفته تمرين از گروه ها آزمون هاي بوسكو، رست، سارجنت و پله بي هوازي گرفته شد. همه متغيرها در گروه هاي تركيبي و پليومتريك پس از 6 هفته افزايش معنادار نشان داد؛ در گروه اينتروال شديد پس از 6 هفته مقادير شاخص خستگي و آزمون سارجنت افزايش معنادار مشاهده شد. در پس آزمون، گروه تركيبي نسبت به 3 گروه ديگر در شاخص خستگي، حداكثر توان و ميانگين توان تفاوت معناداري مشاهده شد؛ همچنين در 3 گروه تمريني نسبت به گروه كنترل در استقامت در توان، حداقل توان و ارتفاع پرش عمودي تفاوت معناداري مشاهده شد؛ در آزمون پله بي هوازي گروه هاي تركيبي و پليومتريك نسبت به دو گروه ديگر تفاوت معنادار نشان دادند. يافته هاي پژوهش حاضر گواهي مي دهد شركت در تمرين تركيبي در مقايسه با تمرين پليومتريك به تنهايي اثر بيشتري بر روي استقامت در توان، شاخص خستگي و اوج، حداقل و ميانگين توان بي هوازي دارد؛ اما شركت در تمرين پليومتريك در مقايسه با تركيب آن با تمرين اينتروال شديد موجب افزايش بيشتري در ارتفاع پرش عمودي مي شود.