تاثير نسبت محلول قليايي-سيليكاتي به سرباره در مقاومت فشاري بتن ژئوپليمري بر پايه سرباره كوره آهنگدازي

سيمان پرتلندي از پرمصرف‌ترين مصالح در صنعت ساختمان مي‌باشد و توليد آن مستلزم استفاده از مقدار قابل توجهي انرژي و همچنين باعث انتشار حجم زيادي گاز CO2 در اتمسفر ميگردد. اين حجم تا ميزاني است كه بين 5%-8 % گاز CO2 موجود در اتمسفر را ناشي از توليد سيمان پرتلندي مي‌دانند. مشكلات محيط زيستي ناشي از توليد سيمان پرتلندي محققان را بر آن داشته كه بر امكان جايگزيني اين سيمان با مصالح جديد متمركز گردند. ژئوپليمرها در اوايل دهه هفتاد ميلادي توسط پروفسور ديويدوويس معرفي شدند كه توصيفي براي مصالح معدني داراي پيوندهاي پليمري Si-O-Al مي‌باشند. گسترش مصرف اين مصالح بررسي پارامترهاي موثر بر خواص فيزيكي، شيميايي و مكانيكي اين بتن را حائز اهميت گردانيده است. در كنار متغيرهايي چون نسبت آب به مصالح چسباننده(سيماني)، عيار مواد چسباننده و ... نسبت وزني محلول قليايي-سيليكاتي به سرباره از پارامترهاي موثر بر خواص اين بتن مي‌باشد. در اين تحقيق مقادير مختلف نسبت محلول قليايي-سيليكاتي به سرباره با ثابت نگاه‌داشتن غلظت مولاريته محلول و نسبت مقدار سيليكات سديم به هيدروكسيد سديم مورد بررسي قرار گرفته اند. غلظت هيدروكسيد سديم برابر با 75 /18،نسبت سيليكات سديم به هيدروكسيد سديم برابر با 3 عيار سرباره طرح مخلوطها برابر با 400 كيلوگرم بر متر مكعب و نسبت آب به مواد چسبنده برابر با 35/ 0 مي‌باشد و مقادير 25 /0 ، 30 /0 ، 35/ 0 ،40 /0 ، 45/ 0 ،50 /0 ، 55/0 و 60/0 محلول قليايي- سيليكاتي به سرباره در نظر گرفته شده و مقاومت فشاري نمونه‌هاي ساخته شده به عنوان اصلي‌ترين مشخصه بتن مورد سنجش قرار گرفته است. كه مشاهده ميگردد با افزايش نسبت تا 45/ 0 منجر به افزايش مقاومت گرديده اما در ادامه با افزايش نسبت محلول قليايي- سيليكاتي به سرباره مقاومت نمونه‌ها كاهش مي‌يابد.