تأثير تمرينات تداومي بر سطح پلاسمايي پروتئين فسفوريله تائو و مقاومت به انسولين در زنان ديابتي نوع 2

فسفوريلاسيون پروتئين تائو يكي از عوارض مقاومت به انسولين مي باشد كه در مغز افراد ديابتي افزايش مي يابد. هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير هشت هفته تمرين تداومي با شدت بالا بر سطح پلاسمايي پروتئين تائو و مقاومت به انسولين زنان مبتلا به ديابت نوع دو بود. بدين منظور،16 بيمار زن با دامنه سني 50 تا 60 سال كه حداقل 2 سال سابقه ابتلا به ديابت را داشتند، به روش در دسترس و نمونه گيري هدفمند به عنوان نمونه برگزيده شدند. سپس آزمودني ها به طور تصادفي و بر اساس سن، قد، وزن، شاخص توده بدني(BMI) و سابقه ابتلا به بيماري، در 2 گروه شامل (1) تمرين تداومي با شدت بالا و (2) كنترل، قرار داده شدند. گروه هاي تمريني به مدت 8 هفته به تمرين پرداختند. پروتكل تداومي با شدت بالا شامل 30 دقيقه دويدن با شدت 80 % ضربان قلب ذخيره بود. خون-گيري در دو مرحله، 24ساعت قبل از اولين جلسه تمرين و 48 ساعت بعد از آخرين جلسه تمرين، انجام گرفت. به منظور تجزيه و تحليل آماري داده ها از آزمون آماريtوابسته و t مستقل، در سطح معناداري 05/ 0 P استفاده شد. نتايج نشان داد كه ميزان مقاومت به انسولين زنان ديابتي نوع 2 در پس آزمون گروه هاي تمرين با شدت بالا نسبت به پيش آزمون كاهش معناداري وجود دارد (001/ 0=P). همچنين بين سطح پروتئين فسفوريله تائوي پلاسما در پيش آزمون و پس آزمون گروه تمرين با شدت بالا تفاوت معناداري وجود دارد (026/ 0=P). احتمالاً تمرين ورزشي تداومي مي تواند از طريق بهبود مقاومت انسولين، كاهش سطح پروتئين فسفوريله تائو را در پي داشته باشد و از عوارض جانبي ديابت در سيستم عصبي جلوگيري كند.