اثرBAP وGA بر پرآوري درون شيشه اي گل محمدي (Rosa damascena Mill.)

گل محمدي يكي از گياهان دارويي مهم ايران و متعلق به خانواده رزاسه است. هدف از اين مطالعه بررسي ريز ازديادي اين گياه در غلظت هاي مختلف 6- بنزيل آمينو پورين (0، 5/0، 1 و2 ميلي گرم در ليتر) و اسيد جيبرليك (0 و 5/0 ميلي گرم در ليتر) در محيط كشت MS تغيير يافته است. از تك گره به عنوان ريز نمونه استفاده شده است. استريليزاسيون ريز نمونه ها با استفاده از الكل 70 درصد به مدت 30 ثانيه انجام شد و سپس به مدت 10 دقيقه در وايتكس (25/5 درصد هيپوكلريت سديم) غوطه ور گرديد و در نهايت سه بار با آب مقطر استريل شستشو داده شد. نمونه ها در فيتوترون با دماي 23 تا 25 درجه سانتي گراد (روز/ شب)، رطوبت نسبي 80 درصد و دوره ي نوراني 16 ساعته نگهداري شدند. بالاترين ضريب ازدياد (94/4 شاخه در هر ريز نمونه) پس از 45 روز كشت، هنگامي كه شاخه ها در محيط كشت MS تغيير يافته حاوي 2 ميلي گرم در ليتر BAP تكثير شد، به دست آمد. ضعيف ترين سرعت تكثير مربوط به تيمار شاهد بدون تنظيم كننده رشد گياه بود. بيشترين تعداد برگ (1/6 برگ در هر ريز نمونه) و بيشترين طول ساقه (66/15 ميلي متر) در تركيب 1 ميلي گرم در ليتر BAP و 5/0 ميلي گرم در ليتر GA گزارش شد. در نتيجه، BAP در تركيب با GA به صورت معنا داري سبب افزايش طول ساقه و تعداد برگ در هر ريز نمونه نسبت به استفاده از تيمار BAP به تنهايي بود.