سازگاري مارچوبه در مناطق وسيع اكولوژيكي با انتخاب طبيعي سطوح پلوئيدي

به عنوان يك اصل، پلوئيدي، افزايش اندازه ژنوم مربوط به افزايش دستجات كروموزوم است. پلوئيدي مي تواند بخشي از تكامل گياهان گلدار باشد. در طي تحقيق مارچوبه هاي وحشي در ايران، فراواني سطوح پلوئيدي آن در زيستگاه هاي مختلف ديده شد. فرض بر اين گذاشته شد كه مارچوبه ها به صورت انتخاب طبيعي سطح پلوئيدي در مناطق مختلف زيست محيطي گسترش يافته اند. براي بررسي اين فرضيه، داده هاي هواشناسي براي تعيين تأثير عوامل محيطي در توزيع جغرافيايي مارچوبه هاي ديپلوئيد (2n=2x=20) و پلي پلوئيد استفاده شد. بر اساس نتايج به دست آمده، مارچوبه هاي اكتاپلوئيد (8X) و دكاپلوئيد (10X) در آب و هواي خشك و تا حدودي خاكهاي شور در مقايسه با ديپلوئيدها (2X) و تتراپلوئيدها (4X) انطباق پيدا كرده اند. تجزيه و تحليل مولفه هاي اصلي (PCA) نشان مي دهد كه مارچوبه هاي ديپلوئيد در مناطق مشابهي گسترش دارند كه آن مناطق متفاوت از جمعيت هاي اكتاپلوئيد و دكاپلوئيد است. تتراپلوئيدها در مكان هايي سازگار شده اند كه در واقع در شرايط بين ديپلوئيدها و پلي پلوئيدها (8X و 10X) نيست، اما همانند ديپلوئيدها در حداقل دما (10/66 – 8/95 درجه سانتيگراد) و حداكثر دما (22/36 – 19/5 درجه سانتيگراد) و همانند اكتاپلوئيد و دكاپلوئيد در ارتفاع بيشتري (1515- 1029/5 متر) بودند و بيشترين بارش سالانه (625/8 ميليمتر) را داشتند. اين نتايج تأييد مي كند كه مارچوبه توانايي سازگاري با شرايط مختلف محيطي را از طريق گسترش پلوئيدي دارد.