نمودهاي معماري سنتي اسلامي در معماري معاصر ايران نمونه موردي بناي گروه صنعتي بهشهر(وزارت اموزش و پرورش فعلي) تهران در بافت شهري

معماري سرزمين پهناور ايران در دوره‌هاي گذشته همواره از يك روند مشخص و مستمر پيروي نموده است، كه با زمان پيش و پس از خود رابطه‌اي منطقي برقرار ‌كرده، اما اين روند در دوره معاصر تداوم نيافته است. اين مقاله سعي دارد با رويكرد تحليلي به آثار معماري دوره ي معاصر بپردازد و نتايج آن را در سيماي آثار معماري معاصر ايران بررسي نمايد. مقاله حاضر، به طرح و بسط اين پرسش معطوف گشته است كه نمودهاي معماري سنتي اسلامي در معماري معاصر ايران كدامند و اين پرسش در بناي گروه صنعتي بهشهر تهران در بافت شهر چگونه است؟ ماهيت اين پژوهش، مفهومي-كيفي است. زيرا از يك سو به بررسي مفهومي و از سويي ديگر جنبه ي كيفي اين اثر را با دقت بسيار بررسي مي كند. در مواردي ويژه نيز با هدف توسعه اي و با بهره گيري از اسناد، مطالعه ميداني و مصاحبه انجام شده است و يافته ها طبق روشي كيفي و از طريق مقايسه و تفسير تحليل شده اند. تحليل شخصي اين مقاله شايد آن را با مقالات استاندارد ديگر در زمينه ارجاع، اندكي متفاوت جلوه دهد. در مجموع مي توان چنين نتيجه گرفت كه طراح اين اثر سعي دارد تا با استفاده از الگوهاي معماري گذشته ايران، بنايي را با شكلي جديد در بافت محله قديم تهران طراحي و اجرا نمايد؛ اما اين اثر چقدر موفق بوده، ديگر سئوال اين پژوهش خواهد بود