بررسي اصول طراحي مجموعه هاي چند عملكردي گردشگري با ارزش گذاري به معماري بومي منطقه (نمونه موردي:شهرستان تربت حيدريه)

ايران با توجه به تمـدن كهـن خـود از كـشور هاي، صـاحب تجربـه و سـابقه دار در گردشگري محسوب مي شود، اين سابقه با توجه به دو عامل اصلي موقعيت جغرافيايي، سياسي و جذابيت هاي متنوع و فراوان طبيعي، تاريخي و فرهنگي و همچنين ويژگي هاي اخلاقي و فرهنگي و علاقه اي كه ايرانيان به سير و سفر و مهمان نوازي داشتند قابل بررسي است. پديده توريسم و فعاليت هاي مرتب به آن امروزه نه تنها به عنوان گردش و تفريح، بلكه به عنوان يكي از سودآورترين بخش هاي اقتصادي در جهان كنوني از چنان جايگاهي برخوردار شده است، كه تحت عنوان صنعت از آن ياد مي شود. گردشگري به عنوان يك صنعت خدماتي، طيف گسترده اي از مشاغل را ايجاب مي كند، به عنوان يك تجارت چندوجهي، فعاليت هاي متنوع اقتصادي را راه مي اندازد و به عنوان محصول مورد نياز گردشگران، مولد درآمد ارزي مي گردد. وجود مجموعه هاي گردشگري جهت رفاه حال مسافران و همچنين شناساندن فرهنگ و آداب و رسوم منطقه به مخاطبان و همچنين كمك به اقتصاد منطقه امري مطلوب است و كمبود آن در كشور و به ويژه خراسان رضوي كه جزء بيشترين مقاصد گردشگري ايران مي باشد احساس مي شود. در نظر است كه مطالعات و پژوهش هاي لازمه در زمينه دستيابي به شناخت ارزش هاي فرهنگي و بومي منطقه خراسان رضوي و شهرستان تريت حيدريه انجام شود و راهكار هاي ادغام و تركيب آنها با معماري عملكردي ارائه شود. آنچه بدان پرداخته مي شود، اين است كه چگونه مي توان با بهره گيري از صنعت گردشگري يك منطقه به تقويت اقتصاد و فرهنگ آن كمك كرد و معماري بومي برگرفته از آن منطقه چگونه مي تواند در يافتن پاسخ هاي مناسب طراحي يك مجموعه گردشگري موثر باشد. تحليل هاي مختلف در حوزه هاي گردشگري، معماري بومي و بستر محيطي انجام شده است كه به ارائه نتايج و راهكارهاي آن پرداخته خواهد شد.