احياء بافت تاريخي، راهكاري براي توسعه گردشگري نمونه موردي: بافت تاريخي تبريز

امروزه گردشگري به عنوان يك فعاليت چند بعدي يكي از اجزاء مهم فرايند جهاني سازي (Globalization) است كه نقش مهمي را در توسعه اقتصادي ايفا مي كند. اين مهم در شهرهاي تاريخي با دارا بودن پتانسيل هاي كالبدي-فرهنگي كهن، اهميت بيشتري مي يابد، بطوريكه با بازآفريني مجدد فضاهاي از دست رفته شهري، از طريق تزريق فعاليت هاي جديد و نوسازي بافت فرسوده، نقطه قوتي در توسعه گردشگري شهر و در نتيجه شكوفايي اقتصادي آن ايجاد مي كند. شهر تبريز، با دارا بودن چنين شرايطي، نمونه هاي موفقي در باب استفاده از پتانسيل هاي تاريخي، در اقدامات شهرسازي چند دهه اخير، به كشور ارائه داده كه با الگو گيري از آن ها، حتي در مقياس جهاني، مي توان به نتايج نسبتا مناسب و چه بسا بهتري دست پيدا كرد. هرچند مجموعه اقدامات صورت گرفته در هر جامعه در بستري از ويژگي هاي كالبدي، فرهنگي، سياسي، اجتماعي و اقتصادي همان جامعه صورت گرفته و تعميم آن به جوامع ديگر بدون وارسي و بومي سازي اين بسترها، تقليدي نا آگاهانه است كه به ندرت مثمر ثمر مي شود. در اين مقاله، با استفاده از روش تحقيق تحليلي-توصيفي و جمع آوري اطلاعات از منابع كتابخانه اي، سعي شده است كه سه مورد از پروژه هاي موفق و البته متفاوت احياي بافت فرسوده و آثار تاريخي و نتايج آن ها بر گردشگري شهر تبريز بررسي و بيان گردد. هدف اين مقاله آنست كه پس از بررسي اين نمونه هاي موفق، در مواجهه با بافت هاي فرسوده و تاريخي، از اين پس راهكار هايي اتخاذ گردند كه علاوه بر بازآفريني و احيا كالبدي، نقطه عطفي در توسعه اقتصادي و عاملي در جهت پيشبرد صنعت گردشگري در سطح شهري و كشوري باشد.