بررسي مولفه هاي معماري بومي در طراحي هتل جهت ارتقاء گردشگري

پيشنه اقامتگاه هاي موقت در ايران زمين و خاورميانه قدمتي ديرينه دارد كه با توجه به موقيت ايران در راه تجاري ابريشم تصديق كننده اين موضوع است. كاروانسراها در عصرهاي مختلف جايگاهي براي آسايش و تجديد قواي كاروانيان و مكاني امن جهت سكني گزيدن مسافران چه از خطرات انسان ساز و چه مخاطرات طبيعي قلمداد مي گشته است. ولي با توجه به اين پيشينه متأسفانه در عصر حاضر ديگر خبري از آن جلال و شكوه نيست و حتي طراحي هاي هتل، امروزه در ايران با گسترش روز افزون تقليد از طراحي و سبك هاي معماري غربي صورت مي گيرد و هيچ توجهي به شيوه و طراحي ايراني و بومي و حتي درون مايه هاي آن نيز نمي شود. بي شك كاروانسرا يكي از نمونه هاي بي نظير معماري اين سرزمين است. مي توان گفت تفكر آگاهانه گذشتگان ما در معماري به عنوان ميراثي پايدار است كه اكنون به عنوان معماري بومي هر منطقه نشان دهنده فرهنگ و نوع سنت و اعتقادات آن منطقه مي‌باشد كه مي‌تواند راهنمايي براي طراحي اقامتگاه ها باشد. روش تحقيقدر اين پژوهش به صورت توصيفي تحليلي است و گردآوري اطلاعات از طريق مطالعات اسنادي صورت گرفته است. در اين پژوهش سعي بر آن است تا راهكارهاي طراحي بومي هتل براي ارتقا صنعت گردشگري ارائه شود. ابتدا به بررسي مفاهيم اقامتگاه، معماري بومي، تاثيرات اقامتگاه و معاري بومي در گردشگري پرداخته خواهد شد و سعي بر آن است تا با برقراري ارتباط ميان مفاهيم؛ برخي الگوهاي مبتني بر معماري بومي و اقتباس از مباني كاروانسراهاي گذشته ارائه شود، كه ضمن برخورداري از الگوهاي معماري بومي پاسخگوي نيازهاي امروز جامعه در كالبدي شايسته براي فرهنگ بومي ايراني باشد و بتواند هويت شهر را به گردشگر انقال دهد.