بررسي رويكردها و تدوين معيارهاي گردشگري شهري پايدار

گردشگري يك پديده جهاني مدرن است و توسعه عمومي جامعه را بازتاب مي دهد و در اين ميان گردشگري شهري به عنوان كليد و كاتاليزگر توسعه شهرها در چند دهه اخير در پژوهشها داراي جايگاه حائز اهميت مي باشد و همچنين بسياري از شهرهاي اروپايي به دنبال يافتن هويت جديد هستند تا بتوانند با استفاده از اصالت در سطوح ملي و بين المللي در زمينه گردشگري به رسميت شناخته‌شوند. بنابراين،هر شهري كه مي¬خواهد گردشگري را به عنوان شاخه اصلي اقتصاد توسعه دهد، بايد با دقت ظرفيتهاي توسعه خود را ارزيابي كند و وارد رقابت با ساير شهرها براي جذب گردشگر شود. عليرغم ظرفيتهاي متنوع گردشگري در شهرهاي مختلف كشور ايران از جمله طبيعي، تاريخي، فرهنگي و ... و چاشني مفاهيم پايداري در آنها و همچنين آوردهاي اقتصادي و اجتماعي از طريق صنعت گردشگري، توجه قابل-قبولي در اين زمينه ديده نمي شود. از اين رو هدف مقاله حاضر، بررسي رويكردهاي گردشگري شهري پايدار به‌خصوص در ادبيات غرب مي باشد. با توجه به اينكه مقاله حاضر جز مقالات مروري محسوب ميشود، روش تحقيق به‌صورت كتابخانه‌اي، با گردآوري اطلاعات از كتابها، مقاله‌ها و اسناد مرتبط ديگر مي‌باشد. همچنين از دستاوردهاي مقاله ميتوان به تدوين مولفه‌هاي گردشگري شهري پايدار اشاره داشت كه مي تواند در حكم اصول در برنامه‌هاي توسعه گردشگري در مناطق شهري كارآمد باشد.