بررسي تاثير مفاهيم معماري بومي در معماري معاصر

بناهاي سنتي و بومي هر منطقه با توجه به ابعاد زمانه خود منطبق بر رويكردهاي پايداري ساخته شده‌اند. يعني در طول زمان تاب آورده و به زندگي خود ادامه داده‌اند. بنابراين اگر بپذيريم كه معماري بازتاب كالبدي زندگي بشر است، معماري امروز و فرداي ما نمي‌تواند بي‌رابطه با معماري گذشته باشد. در گذشته روش شهرسازي و معماري سنتي وجود داشت كه به نظر مي‌رسد با خواص معماري اكولوژيك منطبق بوده است. گذشتگان ما سعي مي‌كردند تا ارتباط خود را با طبيعت حفظ كنند؛ اين مسئله در مسكن سنتي نيز نمود داشته‌است. همه اين سبك‌ها زاييده ارتباط منطقي انسان با محيط پيرامون و در زمانه خود بوده‌اند. رابطه جغرافيا، طبيعت و اقليم، معيشت و مصالح بومي در معماري سنتي به وضوح قابل دريافت است. مي توان گفت تفكر آگاهانه گذشتگان ما در معماري به عنوان ميراثي پايدار است كه اكنون به عنوان معماري بومي هر منطقه نشان دهنده فرهنگ و نوع سنت و اعتقادات آن منطقه مي‌باشد كه مي‌تواند راهنمايي براي معماري و شهر سازي معاصر باشد. روش تحقيق در اين پژوهش به صورت توصيفي تحليلي است و گردآوري اطلاعات از طريق مطالعات اسنادي صورت گرفته است. در اين پژوهش سعي بر آن است تا راهكارهاي طراحي بومي براي ارتقا معماري و شهر سازي معاصر ارائه شود. ابتدا به بررسي مفاهيم معماري بومي، و تفاوت معماري بومي با معماري منطقه گرا،سنتي،زمينه گراوساختار گرا پرداخته خواهد شد و سعي بر آن است تا با بررسي اين تفاوت ها به مفهوم و فاكتور هاي معماري بومي برسيم؛ برخي الگوهاي مبتني بر معماري بومي و اقتباس از مباني بنا هاي گذشته ارائه شود، كه ضمن برخورداري از الگوهاي معماري بومي پاسخگوي نيازهاي امروز جامعه در كالبدي شايسته براي فرهنگ بومي ايراني باشد و بتواند در شكل گيري معماري و شهر سازي معاصر تاثير گذار باشد.