بررسي نمودهاي عناصر معماري سنتي اسلامي هويت ساز در بناهاي فرهنگي معاصر

تحولات قرن حاضر، موجب دگرگونيها و تغييراتي در بين برخي جلوه‌هاي زندگي و فرهنگ جامعه ايراني و كم توجهي به معماري سنتي گرديد. در شهرهاي معاصر، تضعيف هويت شهري منجر به تغيير مكانها گرديده كه باعث از دست دادن و ضعف هويت مكاني گرديده است. حال اگر براي باززنده‌سازي فرهنگ و معماري اصيل ايراني، عوامل اساسي آن شناخته شود، اين هنر به حيات خود ادامه خواهد داد. معماري به عنوان يك سيستم ارتباطي، با فرهنگ در تعامل است و براي دريافت پيام موجود در آن، بايد زمينه فرهنگهايي كه معماري در مسير آن به وجود آمده، مورد شناخت و مطالعه قرارداد.در غير اين صورت، مفاهيم آن به خوبي قابل درك نخواهد بود. روش پژوهش در اين تحقيق از نوع توصيفي-تحليلي و موردي ميباشد. هدف از اين پژوهش تحليل رابطه و نقش عناصر تاريخي هويت‌ساز در تقويت حس تعلق مكاني و بازآفريني اين عناصر در ميان شهروندان و همچنين يافتن پركاربردترين عناصر سنتي معماري ايراني درسه مورد بناهاي فرهنگي معاصر است، و در آخر، نتيجه‌گيري كلي در غالب جداولي به صورت امتيازبندي تدوين شده است. نمونه‌هاي موردي بررسي شده، حاصل هم نشيني عناصري هست كه از يك سو، با اصل و دورن مايه‌ي نگرش مدرن پيوند دارند و از سويي ديگر، به عميق ترين لايه‌هاي تفكر معماري سنتي ايران مرتبط هستند.