نقد رويكردهاي نظري و عملي معاصر در زمينه انعطاف پذيري اثر معماري

انعطاف پذيري به مفهوم توانايي پاسخگويي به تغييرات و كنترل آن در اثر معماري است. اين ويژگي از دوران سنتي و كلاسيك در طرح هاي معماري وجود داشته است. از دوره مدرن به بعد با پيشرفت امكانات و فناوري، رويكردهاي متنوع و متكثري در زمينه انعطاف‌پذيري شكل گرفت. با اين وجود به جهت تكيه بر ديدگاه‌هاي كمي و به تبع آن افت نگاه كيفي در تعريف انسان و زندگي، موجد افت جنبه‌هاي كيفي اثر معماري و از جمله انعطاف‌پذيري شده است. دو رويكرد فردگرايي و اصالت دادن به نيازهاي كمي و در پي آن، توجه به كثرت‌گرايي و جزء‌نگري بوده كه به‌تدريج جايگزين ديدگاه‌هاي كل‌نگر و وحدت‌گرا گرديده است و خصوصا در دوره فرامدرن به اوج خود مي رسد. به موازات اين گرايشات در دنياي امروز، توجه به مفهوم «تغيير» رو به افزايش است. اين جريان همراه با توجهات در علومي چون رياضي و فيزيك نظري و تحت تاثير ديدگاه‌هاي ديناميك غير خطي و فيزيك كوانتومي و تأثير متقابل آن با فلسفه معاصر، موجب تشديد توجه به رويكردهاي عدم قطعيت گرديده است. با رشد چنين ديدگاه‌هاي فكري، شكاكيت و نسبيت گرايي در همه حوزه‌ها شكل گرفت. از جمله مفاهيم بنياديني چون «هويت» و «جوهر» كه ضامن ثبات و وحدت مي‌باشند و اصول و ريشه هاي زيربنايي كه پديد آورده انسجام در اثر معماري مي باشند، مورد ترديد يا غفلت قرار گرفتند. اين نوع نگرش در مباحث مربوط به انعطاف‌پذيري زمينه‌ساز توجه صرف به تحرك و تغيير اثر بر اساس شرايط و نيازهاي كاربران و كم توجهي به پايايي و تداوم مفاهيم ماندگار وابسته به هويت گرديده است. اين پژوهش تاثير اين رويكردها را در انعطاف‌پذيري اثر معماري مورد آسيب شناسي قرار داده و سعي در ارائه راهكار مي نمايد. راهكارهايي كه توجه دوباره با «هويت» و «جوهر» اثر معماري را مي‌طلبد.