نقد و بررسي آغاز آموزش معماري در دانشكده هنرهاي زيبا، از بدو تاسيس تا سال 1348

اين مقاله با اين ديدگاه شكل گرفته است كه نگاه به گذشته آموزش معماري و شناخت نقاط قوت و ضعف شيوه هاي آموزش معماري رايج در ادوار گذشته و تامل در مورد مسائل آن ها، امكان ارتقاء آموزش معماري را فراهم مي آورد. از آنجائيكه تاريخچه آموزش معماري در ايران را بايد از شيوه هاي آموزش در دوره هاي مختلف رشته معماري دانشكده هنرهاي زيبا آغاز نمود، اين تحقيق بر اين موضوع متمركز شده است. روش تحقيق پژوهش روش تفسيري تاريخي مي باشد. اين تحقيق از دو بخش اصلي تشكيل مي گردد. بخش اول به معرفي اوليه از شكل گيري دانشكده هنرهاي زيبا و شيوه آموزش معماري و بخش دوم به نقد آغاز آموزش معماري به شيوه جديد مي‌پردازد. در بخش اول نخست تاريخچه شكل‌گيري دانشكده هنرهاي زيبا و سپس روش آموزش در اين دوره مورد مطالعه قرار مي گيرد. در بخش دوم، زمينه فكري جامعه در آغاز آموزش معماري به شيوه جديد، مقايسه بين اهداف و نحوه تاسيس رشته معماري در مدرسه بزار و دانشكده هنرهاي زيبا و مقايسه تاسيس رشته معماري با دو رشته ادبيات و حقوق در دانشگاه تهران صورت مي گيرد تا نتايج نهايي حاصل گردند. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه در بررسي و ارزيابي دوره آغازين آموزش، علاوه بر توجه به جنبه هاي فني و هنري محتواي آموزش معماري در دانشكده هنرهاي زيبا، لازم است به ابعاد اجتماعي و فرهنگي بعنوان ابعاد اساسي و تاثير گذار در شكل گيري فضاي زيستي جامعه، توجه كافي مبذول گردد. هم چنين بررسي شيوه آموزش در اين دوره نشان مي دهد كه آشنايي با تعداد زيادي طرح، تكيه بر طراحي عملي، استفاده دانشجويان از دانش سال بالايي ها، استفاده از استادان حرفه مند و خبره معماري و وجود يك نظام و سامان و روش در آموزش معماري از محاسن اصلي اين دوره بوده و عدم آشنايي دانشجويان با بستر فكري، فرهنگي و اجتماعي جامعه، عدم وجود نگاه تحليلي و اقتصادي نسبت به معماري، عدم تعامل رشته معماري با ساير رشته ها، كم توجهي به فن آوري و مسائل تكنيكي طرح هاي معماري، عدم وجود ارتباط بين دروس تئوري و عملي، كم بودن حضور اساتيد در محيط آموزش به جهت مشغله حرفه اي و تاثير پذيري بي‌چون و چرا از تفكر و معماري غرب از معايب اصلي شيوه آموزش در اين دوره است.