مقايسه حاشيه نشيني و چالشهاي آن در كراچي و تهران با رويكرد اجتماعي

با خاتمۀ قرن بيست و ورود به قرن بيست و يك ، جمعيت شهرهاي جهان به ويژه شهرهاي درحال توسعه ، به گونه اي بي سابقه افزايش يافت . پيامدهاي رشد بي رويه جمعيت در كشورهاي درحال توسعه ، فقر ، بيكاري ، مسكن نابهنجار و ... بوده است . در پاكستان و ايران نيز ، شهرنشيني روند شتاباني داشته است . در پاكستان ، اقدامات دولت براي حاشيه نشينان ، هيچ نفعي نداشته است زيرا ميزان مسكن و زمين عرضه شده در مقايسه با نياز به مسكن بسيار ناچيز است . دركراچي، بزرگترين شهر پاكستان ، رشد شتابان جمعيت به همراه رشد و توسعه بي برنامۀ شهر سبب شكل گيري محلات زاغه اي در نقاط مختلف شهر و به وجود آمدن مشكلات متعددي شده است (هاديزاده بزاز،1382 ،96-95) . در ايران نيز حاشيه نشيني بدون نظارت مديران شهري و ناهماهنگي ميان ارگانهاي ارائه خدمات شهري شكل گرفته و در سالهاي اخير افزايش يافته است . در اين راستا شهرتهران نيز بالاترين آمار حاشيه نشيني را درميان شهرهاي ايران داراست (حق پناه وارغان وابوذري ،1382 ،1) . همساني تقريبي شرايط اين دو شهر به لحاظ جمعيت ، مسائل اقليمي ، مسائل اعتقادي و به ويژه درگيري با مساله حاشيه نشيني و پيامدهاي اجتماعي آن ، بر اهميت بررسي و مقايسه حاشيه نشيني با رويكرد اجتماعي در آنها تاكيد مي نمايد . در اين مقاله علل شكل گيري مناطق حاشيه نشين و مشكلات ناشي از آن با رويكرد اجتماعي ، در دو نمونه ذكرشده ، مورد بررسي قرار ميگيرد. روش تحقيق مورد استفاده ، توصيفي– مقايسه اي ميباشد . مقاله از نوع مطالعه كتابخانه اي بوده و روش گردآوري اطلاعات ، شامل بررسي منابع مكتوب، جستجو در پايگاه هاي اينترنتي و بهره گيري از كتب ، مقالات و گزارش ها است .