ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻣﺆﻟﻔﻪ هاي ﺳﺮزﻧﺪﮔﯽ در ﻃﺮاﺣﯽ ﻣﺠﺘﻤﻊ هاي ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﺎ بهره ﮔﯿﺮي از ﺗﺠﺎرب ﻣﻌﻤﺎري ﺑﻮﻣﯽ ﻣﺎزﻧﺪران

با توجه به اين كه محيط مسكوني بستري براي شكل گيري و بروز رفتارهاي انساني است، لزوم شناسايي اصول طراحي بهينه محيط هاي مسكوني بسيار احساس مي شود. نگرش كميت گرا در طراحي مجتمع هاي مسكوني از يك سو و روند رو به رشد تقاضاي مسكن از سوي ديگر سبب شده است در عصر حاضر توجه لازم به مسئله بنيادين سرزندگي محيط هاي مسكوني به معناي واقعي اعمال نشود، اين مسئله به همراه تاثير متقابل كيفيت زندگي ساكنان، لزوم ارائه مدلي جامع و نظام مند از سرزندگي محيط هاي سكونتي را ضروري مي سازد. معماري گذشته ايران، مملو از نمونه هاي باارزش بكارگيري شيوه هاي كارا و بهينه و برگرفته از بوم و فرهنگ خودي مي باشد. برخلاف اين واقعيت روشن، متاسفانه تاريخ معاصر ايران تحت تاثير عوامل مختلف ، از تجارب تاريخي در حوزه ارزشمند خودي با گسستگي مواجه شده است. پرسش از اينكه معماري بومي و سنتي ما چقدر منتقل كننده حس سرزندگي مي باشد و چگونه مي توان تكنيك و انديشه هاي معاصر كنوني را ميان دو رويكرد سنتي بودن و معاصر بودن تعميم داد؛ بنابراين به نظر مي رسد كه معماري امروز ايران مي بايست به دنبال راهكاري براي پيوند دوباره معماري با فرهنگ و بوم از يك سو و علم و تكنولوژي نوين ساختماني از سوي ديگر باشد، در اين راستا استخراج الگوهاي عيني معماري بومي و ارائه آن ها به سازنده بنا تا با پرورش آن ها و به كارگيري الگوهاي ذهني و زبان الگوي خود در خلق نمونه هاي امروزي مي تواند راهگشا باشد. اين پژوهش بر آن است تا با روش تحقيق توصيفي - تاريخي و مطالعات ميداني و كتابخانه اي، به بيان الگوهاي سرزندگي و بازخواني معماري بومي مازندران و به طور خاص الگوهاي سرزندگي كه در معماري بومي گذشته اين خطه حضور داشته، پرداخته ، شناسايي و معرفي نمايد.