بررسي رضايت كودكان از فضاي شهري با نگاه شهر دوستدار كودك نمونه موردي :محله فرامرز عباسي مشهد

امروزه با زندگي ماشيني و آپارتمان نشيني و دور شدن كودكان از محيط‌هاي طبيعي، محدوديتهاي بسياري براي بازي، تحرك، دسترسي، امنيت و خلاقيت آنان ايجاد شده است. با توجه به اين كه كودكان جمعيتي معادل نوزده ميليون و صد و سي هزار نفر را در ايران به خود اختصاص داده اند، لذا اين بخش از جمعيت به عنوان سرمايه آينده كشورمان مطرح هستند . پروژه هاي شهر دوستدار كودك به طور عمده براي ايجاد فرصت براي كودكان در راستاي شكل دادن و يا تغيير محيط پيرامونشان است. از اين منظر طرح هاي دوستدار كودك به دنبال اعطاي حق شهروندي به بچه ها، توسعه آگاهي ، بالابردن مشاركت جمعي ، كم كردن ميزان خشونت عليه كودكان، توجه به موضوعات زيست- محيطي و .. است.يكي از پروژه هاي تعريف شده در اين راستا پيدا كردن الگوهاي طراحي محله با توجه به ديدگاه هاي بچه ها بوده است. هدف مقاله حاضر رسيدن به الگوهايي براي طراحي محله كه منطبق بر نيازهاي جسمي و رواني كودكان باشد است.در اين مقاله با استفاده از متدولوژي گروه – بحث نظرات بچه ها دراين ارتباط جمع آوري و تحليل شد.مشاركت كودكان در فرايند طراحي فضاهاي همسايگي به عنوان يكي از راهكارهاي فعال و پوياي طراحي پيشنهاد شدهو استنتاج ميشود كه مشاركت مستقيم كودكان در خلق فضاي آنان ،علاوه بر ايجاد تمايل بيشتر به حضور و تعامل در محيط امكان رشد جسمي ،ذهني،اجتماعي،استعدادها و خلاقيت هاي محيطي آنان را نيز فراهم مي سازد. مطالعه موردي بر روي محله فرامرز عباسي در نظر گرفته شده است تا به عنوان الگويي جهت برآوردن نيازهاي كودكان در يك واحد همسايگي قابليت تعميم به ساير نقاط مشابه را داشته باشد.