سنجش ميزان زيست پذيري بافت‌هاي فرسوده شهري (نمونه موردي: محله نوده مشهد)

زيست پذيري شهري يكي از بزرگترين انگاره هاي برنامه ريزي شهري دوران معاصر است كه هدف آن مطلوب كردن شرايط زندگي در بين تمامي ساكنين است. از طرفي بافت هاي فرسوده شهري به عنوان بستر زيست انسان شهرنشين به دليل فرسودگي كالبدي، اجتماعي و اقتصادي داراي ناپايداري مكاني-فضايي هستند كه برنامه ريزي براي ارتقاء كيفيت زيست اين بافت ها اجتناب ناپذير است. براين اسا هدف پژوهش حاضر، شناخت وضعيت زيست پذيري بافت فرسوده محله نوده مشهد و عوامل موثر بر آن است. بدين منظور روش مقاله حاضر، توصيفي-تحليلي است و براي گردآوري داده ها از روش پيمايشي (توزيع پرسشنامه مردمي) بهره گرفته شده است. همچنين براي تجزيه و تحليل اطلاعات از نرم افزارBSC Designer ، SPSS، Expert Choice استفاده شده است و از روش سلسله مراتبي AHP براي وزن دهي معيارهاي زيست پذيري و كارت امتياز متوازن براي مشخص شدن ميزان زيست پذيري بافت فرسوده مطالعاتي استفاده شده است. از يافته هاي اصلي تحقيق شناسايي معيارهاي زيست پذيري بافت فرسوده و شاخص هاي آن اشاره كرد كه در اين بين معيار دسترسي به خدمات با وزن 0.208 مهمترين عامل و معيار كيفيت فضاهاي عمومي با وزن 0.090 ضعيف ترين عامل مي باشد. از ديگريافته ها ميتوان گفت، ميزان زيست پذيري بافت فرسوده محله مطالعاتي 35.76 درصد مي باشد كه در اين بين معيار تعاملات اجتماعي با 44.68 درصد بهترين وضعيت و معيار امنيت اجتماعي با 30.27 درصد ضعيف ترين وضعيت را به خود اختصاص داده اند.