بررسي جايگاه پاسيو و نقش معماري ايراني در روند شكل گيري آن

امروزه در پي عواملي نظير افزايش جمعيت در شهر‌ها، بالا رفتن تراكم و پيشرفت تكنولوژي، انسان مدرن فرم و ساختار خانه‌ها را از حالت قديمي و حياط‌دار، به آسمان خراش‌ها و آپارتمان‌ها تغيير داده است. معماري همواره در تلاش بوده تا فضاي سبز از دست رفته بناها كه باعث آرامش‌روان و همچنين يكي از عوامل پايداري است را، دوباره به خانه‌ها بازگرداند. از اين رو در معماري معاصر شاهد عنصري به نام ”پاسيو” هستيم. در اين مبحث با مطالعات ميداني و كتابخانه‌اي به اين نتيجه دست يافتيم كه پاسيو ريشه در معماري ايراني داشته و منشا آن از گودال‌باغچه‌هاي تكامل يافته مي‌باشد، كه تبديل به باغچه و حياط‌مركزي شده و تحت عنوان عنصر ايراني پرديس يا پارادايس (بهشت خدا را روي زمين)، كه مورد توجه خلفاي عرب قرار گرفته بود، وارد معماري اسلامي ‌گرديده و به اروپا راه يافته و با تاثير پذيرفتن از فرهنگ و سنت كشور ميزبان و اعمال تغييراتي، نام پاسيو به خود گرفته است. پاسيو (حيات مركزي) در واقع يك فضاي رو باز در مركز خانه، با سه يا چهار وجه بسته است و معمولا براي صرف وعده غذايي يا استراحت مورد استفاده قرار مي‌گيرد. معماران اروپايي، ارزش اين عناصر ايراني را به خوبي درك كرده و با تركيب آن با معماري خود و وفق دادن آن با سنت، فرهنگ و اقليم هر منطقه، به خوبي از آن بهره گرفتند و كماكان نيز در حال تكميل اين عناصر هستند، به طوري كه امروزه در بسياري از طرح‌هاي مدرن و همچنين در معماري پايدار به شدت مورد توجه طراحان و استفاده كنندگان بناها قرار گرفته و رو به پيشرفت گذاشته است، كه اين مطلب بسيار ارزشمند بوده و نشان دهنده غناي معماري اصيل ايراني است. باشد كه قدردان بوده و در حفظ اين هنر و ارتقا و معرفي آن به جهانيان كوشش بيشتري داشته باشيم.