حفظ پايداري صندوق هاي بازنشستگي عمومي

در چند دهه‌ي اخير، بحث در ماهيت و اصلاح سيستم‌هاي بازنشستگي عمومي با نظام تأمين مالي درامد- هزينه ، در دنيا اوج گرفته است و كشور‌هاي مختلف به منظور وفق سيستم با تغييرات اجتماعي، اقتصادي و روند جمعيتي در سيستم بازنشستگي خود اصلاحاتي اعمال كرده‌اند. يكي از انواع اصلاحاتي كه در سال‌هاي اخير مورد توجه بوده، سازوكار متعادل خودكار است. هر سازوكاري زماني كه ريسك‌هاي جمعيتي مانند، كاهش نيروي كار و ريسك‌هاي اقتصادي مانند كسري مالي، به دليل عملكرد بازار‌هاي مالي، وجود داشته باشد، براي حفظ نقدينگي و پايداري سيستم در بلندمدت اعمال مي‌شود. هدف از اين مقاله، مطالعه‌ي سازوكار متعادل خودكاري است كه با تغيير پارامتر‌هاي ضروري نظام تأمين مالي درامد-هزينه از جمله سن بازنشستگي نرمال، نرخ كسور حق بيمه و شاخص‌بندي حقوق بازنشستگي، سطحي از نقدينگي و پايداري سيستم را تضمين مي‌كند. به عبارت ديگر، اين سازوكار به صورت مسئله بهينه‌سازي غير‌خطي تعريف شده است كه با تعيين مقادير بهينه‌ي پارامتر‌‌هاي ضروري در بلند‌مدت و با ارزيابي تغييرات جمعيتي، تعادل را ميان منابع درامدي و مصارف سالانه چنين سيستم‌هايي حفظ مي‌كند. سيستم بازنشستگي سازمان تأمين اجتماعي ايران با نظام تأمين مالي درامد-هزينه، از جمله سيستم‌هايي است كه تحت تأثير تغييرات اجتماعي-اقتصادي و روند جمعيتي پيش‌روست. براي بررسي نحوه عملكرد سازوكار مورد مطالعه در اين پژوهش، با در نظر گرفتن مفروضاتي، سازوكار مذكور، بر داده‌ها و اطلاعاتي از ساختار جمعيتي و اقتصادي ايران و برخي از قوانين بازنشستگي سازمان تأمين اجتماعي ايران اعمال شده است كه نتايج بدست آمده حاكي از بحران و كسري مالي و اهميت اصلاحات پارامتري در سيستم بازنشستگي سازمان است.