رابطه سبك دلبستگي و تاب آوري دانش آموزان

دلبستگي به عنوان يكي از عوامل حفاظتي كه موجبات سازگاري بيشتر را فراهم مي سازد در ميزان تاب آوري افراد مؤثر است.دلبستگي يك رابطه هيجاني خاص است كه مستلزم تبادل لذت ،مراقبت و آرامش است پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه سبك دلبستگي و تاب آوري در ميان دانش آموزان انجام شد. جامعه پژوهش شامل كليه دانش آموزان پايه سوم دبيرستان رشته تجربي مناطق1و2 شهر تهران بودند كه 201نفر از طريق نمونه گيري خوشه اي به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي سنجش سبك دلبستگي از پرسشنامه سبك دلبستگي هازن و شيور و براي سنجش تاب آوري از پرسشنامه تاب‌آوري كانر و ديويدسون (CD-RTS)استفاده شد. براي تحليل يافته ها از آزمون همبستگي پيرسون،وتحليل رگرسيون خطي چندگانه استفاده شده ودرتمام مراحل تحقيق ازنرم‌افزارآماريSPSSكمك گرفته شد. يافته ها نشان داد بين سبك دلبستگي ايمن با تاب آوري رابطه معنا دار وجود دارد. همچنين نتايج نشان داد بين سبك دلبستگي نايمن/دوسو گرا با تاب آوري رابطه معكوس وجود دارد. بحث و نتيجه گيري: اﻓﺮاد ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﺑﺎ ﺳﺒﮏ دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ اﯾﻤﻦ در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎروﯾﺪادﻫﺎ و ﺗﻬﺪﯾﺪات و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎي اﺳﺘﺮس زايﺟﺪﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ دﯾﺪي ﻣﺜﺒﺖ ﺗﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و اﻓﺮاد داراي سبك ناايمن دوسوگرا كه ﻣﯿﺰاﻧﯽ از درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ر اﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ درﻣﻘﺎوﻣﺖ ﭘﺬﯾﺮي و ﺷﮑﻨﻨﺪﮔﯽ در زﻣﯿﻨﻪﻫﺎي ﺨﺘﻠﻒ همچون اعتياد ﺗﺠﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻋﻮاﻃﻒ ﺷﮑﻞﻣﯽﮔﯿﺮد. اﻓﺮاديﮐﻪدﻟﺒﺴﺘﮕﯽ ﻧﺎاﯾﻤﻦ اﻋﻢ از اﺟﺘﻨﺎﺑﯽ و دوﺳﻮﮔﺮادارﻧﺪ،اﺣﺘﻤﺎلﮐﻤﺘﺮي وﺟﻮدداردﮐﻪدرﺷﺮاﯾﻂ ﭘﺮﻓﺸﺎرﺗﺎب آور ﺑﺎﺷﻨﺪ