نقش هوش معنوي و هوش ميان فردي در پيش بيني خودكارآمدي مشاوران مدارس

مقدمه و هدف: برنامه هاي مشاوره و راهنمايي مدارس، يكي از پيشرفت هاي آموزش و پرورش قرن است. بديهي است يك مشاور مدرسه زماني مي تواند به رسالت خود عمل نمايد و انتظارات دانش آموزان را برآورده سازد كه از ويژگي هاي مكفي و لازم برخوردار باشد. يكي از اين ويژگي‌ها كه با موفقيت يا شكست مشاور مدرسه مرتبط است، خودكارآمدي مي باشد. بنابراين هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش هوش معنوي و هوش ميان فردي در پيش بيني خودكارآمدي مشاوران مدارس بود. روش: روش پژوهش حاضر توصيفي و از نوع همبستگي مي باشد. جامعه آماري تحقيق حاضر را كليه مشاوران مدارس شهرستان بجنورد تشكيل مي دهند كه با توجه به كوچك بودن جامعه (96=N)، از روش نمونه گيري سرشماري استفاده گرديد و كل جامعه به عنوان نمونه انتخاب شدند. جهت جمع آوري اطلاعات مورد نياز تحقيق از پرسشنامه‌هاي خودكارآمدي شرر و مدوكس (1982)، هوش معنوي كينگ (2008) و پرسشنامه هوش ميان فردي (زير مجموعه هوش هاي چند گانه گاردنر، 1983) استفاده شد. در اين پژوهش براي تحليل داده ها از روش همبستگي پيرسون و رگرسيون چند متغيره با استفاده از نرم افزار SPSS-22 استفاده شد. يافته ها: يافته ها نشان داد بين هوش معنوي و خودكارآمدي (442/0= r، 001/0 P) و بين هوش ميان فردي و خودكارآمدي مشاوران مدارس (286/0= r، 001/0 P) ارتباط معناداري وجود دارد. تحليل رگرسيون با روش گام به گام نشان داد از ميان دو متغير هوش معنوي و هوش ميان فردي، فقط هوش معنوي جواز ورود به معادله رگرسيون را پيدا كرد (19/0R2=، 0001/0 P). نتيجه گيري: نتايج نشان داد مي توان خودكارآمدي مشاوران مدارس را از طريق هوش معنوي آنها پيش بيني نمود. در نظر گرفتن هوش معنوي در برنامه هاي غربالگري و استخدام مشاوران مدارس از سوي وزارت آموز و پرورش، توصيه مي شود.