بررسي تاثير آموزش مهارت پرسشگري ، بر فرآيند هاي عالي شناختي (عزت نفس ، دانش فرا شناختي)

پرسشگري از مفاهيم شناختي و يكي ازاشكال تفكر و انديشه است كه مي تواند بر ساير مفاهيم شناختي تاثيرمستقيم يا با واسطه داشته باشد . در اين پژوهش اثر بخشي مهارت پرسشگري افراد بر فرا شناخت و عزت نفس آنان اندازه گيري شده است. اين اندازه گيريها بعد از يك دوره آموزشي 12 جلسه اي بر دو گروه نوجوان و بزرگسال انجام شده است.روش اين پژوهش نيمه آزمايشي با پيش آزمون و پس آزمون و گروه گواه مي باشد. در گروه نوجوانان 50 نفر از دانش آموزان دوره اول متوسطه مدرسه نمونه دولتي زينب كبري از منطقه 19 شهر تهران و در گروه بزرگسال 24 نفر از داوطلبين 30 تا 40 سال ساكن منطقه 6 شهر تهران به روش تصادفي ساده انتخاب و مورد آزمايش قرار گرفتند. اندازه گيري ها با استفاده ازپرسشنامه هاي باور هاي فراشناختي ولز (MCQ )و پرسشنامه عزت نفس كوپر اسميت (SEI) انجام شد . طبق نتايج آماري بدست آمده مهارت پرسشگري بر فرا شناخت و عزت نفس نوجوانان اثر بخش نبوده و در گروه بزرگسالان ميانگين نمره دانش فراشناخت [در خرده مقياس هاي عدم خودآگاهي شناختي، تضاد شناختي و نياز به كنترل افكار و همچنين در نمره كل دانش فراشناخت]، پس از آموزش مهارت پرسشگري در گروه آزمايشي با ميانگين آن در گروه گواه تفاوت معناداري دارد؛ ميانگين در گروه آزمايشي پايين تر از گروه گواه مي باشد.وهمچنين ميانگين نمره عزت نفس اجتماعي، پس از آموزش مهارت پرسشگري در گروه آزمايشي با ميانگين آن در گروه گواه تفاوت معناداري داشته وميانگين در گروه آزمايشي بالا تر از گروه گواه مي باشد. نتايج حاصل از تحقيق نسان دهنده اين است كه آموزش مهارت پرسشگري بر افزايش عزت نفس اجتماعي و دانش فرا شناختي در مقياسهاي خود آگاهي شناختي،تضاد شناختي،نياز به كنترل افكار و نمره كل دانش فرا شناختي بزرگسالان موثر مي باشد.